Ik ken een oma die haar moeder in het woonzorgcentrum bezoekt samen met haar anderhalf jaar oude kleindochter. Met hun drieën gaan ze dan naar de wekelijkse turnles. Het kleine meisje leidt tot heel wat commentaar en enthousiasme onder de bewoners.

In dit boek vertelt de Amerikaanse Suleika Jaouad over haar ziektetraject dat in 2010 op 22-jarige leeftijd begon en uiteindelijk vijf jaar duurde. Het is geschreven vanuit het perspectief van wat dat met haar heeft gedaan.

In haar wekelijkse column in de BMJ vertelt de Londense huisarts Helen Salisbury dat zij geen tijd meer heeft om medische tijdschriften te lezen, maar tijdens het werk wel dankbaar gebruikmaakt van het internet voor noodzakelijke informatie ‘on the spot’. Daarnaast volgt ze een jaarlijkse updatecursus om de blinde vlekken in haar kennis en vaardigheden te leren kennen. In een tijdsspanne van vijf uur komen de belangrijkste wijzigingen aan bod in de richtlijnen van het National Institute for Health and Care Excellence (NICE).

De titel van het boek verwijst naar het gevoel dat de schrijver bekruipt “dat we als huisartsen steeds vaker het antwoord zijn op de vragen van de zorgverzekeraars, politiek en beleidsmakers in de zorg met als gevolg een steeds verder uitbreidend takenpakket.”

Van ons gewicht wordt bijna de helft ingenomen door de spieren. Weliswaar is er veel geweten maar veel ook niet. Alleen al over hoeveel verschillende spieren een mens heeft, bestaat er nog heel wat discussie. De auteurs houden het op 583 voor de vrouw en 587 voor de man en argumenteren dat met een berekening achteraan het boek.

Als een hypomane patiënt vol verve meedeelt dat hij zich nog nooit zo gelukkig heeft gevoeld, dan voelt u algauw dat wat gezegd wordt, niet overeenkomt met uw indruk. Iets gelijkaardigs ervoer ik bij een man die altijd grappend binnenkwam maar telkens een droevige indruk gaf, hoewel ik dat niet kon afleiden uit wat hij mij vertelde. Tot de psychiater zijn toestand typeerde als een ‘smiling depression’: dat was het inderdaad!

Een versnelde of vertraagde ademfrequentie kan een van de eerste tekenen zijn van een levensbedreigende situatie. Het meten van deze ademhalingsfrequentie kan perfect door de huisarts gebeuren, het snel inschatten zonder te meten echter niet. Bij een schatting werd de ademfrequentie vaak onderschat en bleek deze sensitiviteit slechts 43%. Het is dus aanbevolen om deze frequentie effectief te meten indien dit van toepassing is bij een acute situatie.

Huisartsen vormen meestal het eerste aanspreekpunt bij blessures door hardlopen. Het verschil tussen hardlopen en wandelen is dat bij lopen direct na de afzet een zweeffase volgt, waarbij de beide voeten van de grond komen. Bij wandelen blijft altijd een van beide voeten met de grond contact houden. Dat heeft tot gevolg dat er bij het hardlopen grotere krachten op het lichaam inwerken waardoor het onderste lidmaat tot zelfs de rug risico lopen.

Hoe zit het met het orgaan waaruit de hele mensheid is voortgekomen? Het kreeg doorheen de geschiedenis steeds een tweeslachtige beoordeling: leven brengend én bedreigend. Dat laatste is wellicht mee de verklaring waarom menstruaties nog steeds een taboe zijn en misschien ook waarom ‘tot op vandaag nog niet alle raadsels rond de baarmoeder opgelost zijn. Sommige aspecten zijn goed onderzocht, maar er is nog veel onbekend’.

U hebt wellicht ook al eens pijn gevoeld waar u geen blijf mee wist. Pijn mag dan een alarmsignaal zijn dat om onderzoek vraagt, het voelen van de pijn houdt toch wat anders in. Pijn is een zintuigelijke ervaring maar niet actief en gericht zoals bij kijken of horen. Ze is het passief ondergaan van een teveel dat we zo gauw mogelijk weg willen. Lukt dat niet, dan belet toenemende pijn ons te concentreren op onze dagelijkse bezigheden.