Menu

Hoewel obesitas belangrijke gezondheidsrisico’s inhoudt, durven weinig huisartsen dit probleem actief aankaarten. Dit kwaliteitsverbeterend project in een groepspraktijk ging na hoe obesitas beter kan worden aangepakt. Op basis van de belangrijkste barrières – tijdsgebrek, kennisgebrek en daardoor een laag zelfvertrouwen in de eigen aanpak, angst om de patiënt te beledigen en een negatieve anticipatie over het resultaat – werd een verbeterplan opgesteld. In de praktijk leidde dit tot een interactieve cursus, groepsessies, persoonlijke coaching en tools voor de praktijk die de motivatie om...

In dit tweede artikel over de kwaliteitszorg in de huisartsgeneeskunde wordt een Europees instrument voorgesteld waarbij de huisartsenpraktijk zelf het middelpunt van kwaliteitsverbetering is. Dit instrument, EPA, werd in 37 huisartsenpraktijken in België getest. De deelnemers waren enthousiast, omdat ze snel veel te weten kwamen over de werking van hun praktijk en ook omdat ze zich met andere praktijken konden vergelijken. Voor een ruimere toepassing van EPA in de Belgische context is er wel nood aan meer coaching en infrastructuur.

In België wordt meer en meer aandacht besteed aan de kwaliteit van de gezondheidszorg en de verbetering ervan. Op federaal niveau worden hiervoor steeds ruimere budgetten vrijgemaakt. Wat de huisartsgeneeskunde betreft, zijn vooral het accrediteringsysteem, de werking van de Lok’s en de feedback over het voorschrijfgedrag door het Riziv belangrijke pijlers. Maar biedt dit wel voldoende garantie voor een betere kwaliteit? Dit eerste artikel, gebaseerd op recent onderzoek, beschrijft een aantal kernbegrippen van de kwaliteitszorg en stelt vragen bij de efficiëntie van de belangrijkste...

Er is in de opleiding van de huisarts de laatste jaren heel veel geïnvesteerd. Tijdens de driejarige opleiding krijgen huisartsen in beroepsopleiding (HIBO) de kans om de belangrijke theoretische kaders die het vak vorm geven, in de praktijk toe te passen. Kwaliteitszorg en kwaliteitsbevordering zijn één van die theoretische kaders. Om de haalbaarheid van dit project in de praktijk te toetsen krijgt elke HIBO de opdracht om samen met zijn praktijkopleider een praktijkproject uit te werken. Beiden krijgen hiervoor ondersteuning vanuit het Interuniversitair Centrum voor Huisartsenopleiding (ICHO...

Een jaarlijks praktijkrapport lijkt een veelbelovend kwaliteitsinstrument voor praktijkmanagement. Het doet gemotiveerder en doelmatiger werken en geeft richtlijnen voor de toekomst. Maar hoe aan zo'n praktijkrapport beginnen? Dit artikel reikt een structuur aan, waarvan de haalbaarheid in de praktijk werd getoetst. Hoe de huisarts deze structuur inhoudelijk kan invullen, moet hij/zij zelf bepalen. Een praktijkrapport is immers pas relevant op maat van een bestaande praktijkvoering en niet als het door externen wordt opgelegd.

Dhr. Vandersmissen, 82 jaar, is bewoner van een bejaardentehuis.

Tegenwoordig kunnen diabetespatiënten binnen de intramurale sector vrij gebruikmaken van specifieke diensten diabetologie. Om tot goede afspraken met deze dienst in de regio te komen richtte de Huisartsenvereniging Turnhout een werkgroep op. Eerst werden problemen of knelpunten vastgesteld, daarna kwamen huisartsen en internisten van de regio tot een samenwerkingsprotocol. Hieruit vloeiden drie actiepunten: het opstellen van een diabetesverwijskaart, de organisatie van ex cathedra-navorming en ook de organisatie van navorming in kleine groepen.

Medische profielen zijn een middel om de kosten in de gezondheidszorg beter te beheersen. Zij proberen het consumptiepatroon van artsen in kaart te brengen en waar nodig, bij te sturen. Op die manier zijn ze ook een instrument voor kwaliteitsevaluatie en -verbetering. Een aantal methodologische tekortkomingen van de profielen maakt echter dat veel huisartsen zich vragen stellen bij dit systeem. Een project, uitgevoerd in opdracht van het Vlaams Huisartsen Parlement, ging op zoek naar de belangrijkste knelpunten en biedt een aantal suggesties voor verbetering.

In Nederland is de voorbije dertig jaar al veel gebeurd om de kwaliteit van de medische beroepsuitoefening te bewaken en te verbeteren. Bestaande instrumenten van kwaliteitsbewaking, zoals opleiding en tuchtrecht, werden opgefrist, maar ook nieuwe initiatieven werden genomen. Deze betreffen vooral "normerende" kwaliteitsinstrumenten zoals intercollegiale toetsing, consensusbijeenkomsten, protocollering en de ontwikkeling van standaarden. Vraag is of deze nieuwe instrumenten tot een betere controle van het medisch handelen hebben geleid en of ze een bedreiging vormen voor de autonomie van de...

Huisartsen die voor een specifieke medische act de kwaliteit van het eigen handelen willen meten en zo nodig verbeteren, hoeven niet steeds te wachten op de publicatie van algemene richtlijnen of consensusteksten. Enkele eenvoudige kwaliteitsbevorderende technieken doen vaak al wonderen. Getuige daarvan is dit proefproject om in één huisartsenpraktijk de graad van griepvaccinatie bij ouderen correct te meten en te verbeteren.