Het klinkt wat raar, maar ‘stoppen’ is het stopwoordje van dit nummer van Huisarts Nu. Het begint met de aanpak van seksueel geweld. Uiteraard moet deze agressie op vrouwen, en soms ook op mannen, stoppen. Dat is vooral een maatschappelijke opdracht, met een heel diverse aanpak via opvoeding, attitudevorming en gedragsverandering.

De vakantiemaanden geven ons welzijn altijd wel een boost. In groten getale zoeken we zee, zon, bergen en natuur op. De reden is duidelijk: het doet ons goed. En dat straalt ook af op de patiënten die ons contacteren. Er zijn naast de zomerkwaaltjes en vakantiegerelateerde gezondheidsproblemen, ook de routine medische taken, maar de sfeer in de praktijk en op huisbezoek voelt toch wat relaxter dan tijdens de andere maanden van het jaar.

Het nieuwe jaar is stormachtig begonnen; een zoveelste virusgolf kwam onverwacht aanrollen en verraste gevaccineerden en ongevaccineerden. Ook huisartsenpraktijken zagen de telefonische contacten en het klinische werk weer pieken. Sta je er alleen voor, of met de beperkte hulp van een telesecretariaat, dan is het pompen of verzuipen.

Het vorige nummer van Huisarts Nu lag nog maar net in de brievenbus of een attente collega kroop in zijn pen. Het artikel over ‘intermittent vasten’ had hem geprikkeld en hij bleef wat op zijn honger zitten. Is de boodschap wel voldoende onderbouwd?

Wat vindt u van Huisarts Nu? Laat het ons weten!

Heel mijn huisartsencarrière heb ik geworsteld met situaties van gedwongen opname, in het begin van mijn loopbaan nog omschreven als ‘collocatie’. Er bestaat een ‘gewone procedure’ met een (uitgebreid) medisch verslag en een beslissing van de vrederechter. Maar de gewone gang van zaken is meer en meer de ‘spoedprocedure’. Dat is het geval in acute situaties of hoogdringendheid.

Het allerlaatste vangnet van onze ziekte­verzekering, de Dringende Medische Hulp, werkt niet zoals bedoeld en frustreert alle betrokkenen: artsen, sociaal werkers en natuurlijk ook de patiënten zonder wettig verblijf. Met het streefdoel van een algemene vaccinatie tegen COVID-19 in het achterhoofd hebben de naar schatting 150 000 mensen zonder wettig verblijf recht op een beter vangnet.

In de jaren zeventig was het medisch landschap vooral specialistisch georiënteerd. Stevige eiken van internisten en statige beuken van chirurgen stonden in het bos. Zij maakten hét beeld van de florerende medische vooruitgang met de uitgroei van takken van subspecialisatie en het opgroeien van scheuten van poliklinieken.

U hebt een historisch nummer van Huisarts Nu in handen: het eerste van de 50ste jaargang. Ook historisch is de tijd waarin we momenteel (moeten) leven.

De epidemie van COVID-19 gaat maar niet liggen. Telkens als het virus lijkt te landen op de baan van sociaal geïntegreerde infecties, komt er een doorstart en stijgen de besmettingen in een rotvaart naar omhoog. We hebben al enkele landingspogingen achter de rug, maar zelfs de bekwaamste virologen/epidemiologen en geëngageerde beleidsmakers kunnen vanuit de controlekamer blijkbaar geen definitieve landing in gang zetten.