De auteur, Hans Brölmann, is een voormalige hoogleraar gynaecologie in het Universitair medisch centrum in Amsterdam. Hij is bestuurslid van de Stichting ‘Openheid na incidenten’, een onafhankelijk kenniscentrum dat aan de hand van opleiding en coaching zorgverleners klaarstoomt voor openheid na incidenten.

Empathie speelt een steeds belangrijkere rol in de arts-patiëntrelatie en in de opleiding. De auteur van dit boek werkte 35 jaar als huisarts en werd daarna wetenschappelijk onderzoeker aan de Radboud Universiteit, waar hij promoveerde op ‘Empathie in de huisartsenpraktijk’.

Huisartsen vormen meestal het eerste aanspreekpunt bij blessures door hardlopen. Het verschil tussen hardlopen en wandelen is dat bij lopen direct na de afzet een zweeffase volgt, waarbij de beide voeten van de grond komen. Bij wandelen blijft altijd een van beide voeten met de grond contact houden. Dat heeft tot gevolg dat er bij het hardlopen grotere krachten op het lichaam inwerken waardoor het onderste lidmaat tot zelfs de rug risico lopen.

Meer dan drie op vier zelfstandige zorgverleners werken samen. Bij sommigen wordt deze samenwerking vastgelegd in een contract, bij anderen gebeurt dit door louter mondelingen afspraken. Om deze reden hebben de auteurs van dit boek getracht een overzicht te geven van alle mogelijke professionele samenwerkingsverbanden, inclusief de mogelijke voor- en nadelen. Door hun beroep als advocaat merken ze al jaren dat sommige artsen samenwerken zonder dit correct te regelen, aangepast aan de concrete noden die artsen hebben in de praktijk.

Apotheker Paul Nijs stelt dat voeding vaak niet als onderdeel van het behandelingsplan wordt opgenomen, terwijl er vele voedingsmiddelen zijn met een geneeskrachtige werking.

Hoe zit het met het orgaan waaruit de hele mensheid is voortgekomen? Het kreeg doorheen de geschiedenis steeds een tweeslachtige beoordeling: leven brengend én bedreigend. Dat laatste is wellicht mee de verklaring waarom menstruaties nog steeds een taboe zijn en misschien ook waarom ‘tot op vandaag nog niet alle raadsels rond de baarmoeder opgelost zijn. Sommige aspecten zijn goed onderzocht, maar er is nog veel onbekend’.

Geen enkele zorgverlener zal tegenspreken dat persoonsgerichtheid een essentieel onderdeel is van kwalitatieve zorg. Maar de vanzelfsprekendheid en het feit dat we het woord soms te pas en te onpas gebruiken, maakt dat het steeds meer een ‘containerbegrip’ dreigt te worden.

In België en Nederland lijdt ongeveer 0,8 procent van alle vrouwen tussen 15 tot 25 jaar aan anorexia nervosa. De laatste jaren zijn er ook meer mannelijke anorexiapatiënten en worden de patiënten steeds jonger. Het is na ernstige depressie de meest dodelijke psychische aandoening.

Luc Van Gorp, de voorzitter van CM Gezondheidsfonds, kaart in dit boek de nood tot verandering in ons zorgsysteem aan. We leven in een welvarend land, vol innovaties en met een stijgende levensverwachting, maar toch tellen we steeds meer chronisch zieken, mensen met mentale problemen en geven we aan dat ons geluksniveau gedaald is.

Op ludieke wijze wordt in dit boekje een scala aan medische termen verwoord in korte tekstjes, gedichten of cartoons. “Lege Artis is voor onze collega’s die dezelfde taal spreken, volgens de regelen der kunst”, zo zeggen de schrijvers van dit kleine boekje het zelf. “De taal van de geneeskunde is voor sommigen een tweede moedertaal geworden die we cadeau krijgen als dank voor ons werk.”