Twee HANU-nummers resten mij nog om mijn interviewcyclus al te ronden voor de «het» volgt: HANU 17(1988) 8, volledig gewijd aan 25 jaar WVVH en 25 jaar huisartsgeneeskunde. Waar was ik nog niet geweest ? Antwerpen en West-Vlaanderen. Meteen na de overlevingstocht richting Bree naar de kust trekken vond ik wat moeilijk verteerbaar. Daarom ben ik deze keer dicht in de buurt van de WVVH-thuisbasis gebleven, in Antwerpen stad. Na de vakantie zal hier dan het klotsen van de golven tegen de pier van Oostende weerklinken. Misschien wel de enige huisarts die echt alles, maar dan ook alles van de WVVH...

In Leuven (Brabant) heb ik Herman Baeyens ontmoet (zie HANU 17(1988) 2, 62-65), in Gent (Oost- Vlaanderen) Gilbert Temmerman (zie HANU 17(1988) 3.105-108). Van Limburg had ik ook wel al gehoord, vroeger op school; van Bree echter had niemand mij ooit gesproken. Toch heb ik mij aan een tocht gewaagd naar dit lieflijke oord, dat geurt naar landbouw en (vooral) veeteelt. Ik heb er mijn derde gesprekspartner ontmoet in de reeks interviews ter gelegenheid van de viering 25 jaar WVVH. Mijn Limburgse gesprekspartner woont zo diep in Limburg als maar zijn kan. Nu voelt hij er zich thuis, al is hij...

Na Herman Baeyens (HANU 17 (1988) 2 van vorige maand) praten we m onze reeks interviews (zie kaderstuk hiernaast) met Gilbert Temmerman. Hij is huisarts in Gent en pionier uit de eerste uren van de WVVH. Hij heeft de Vlaamse huisartsgeneeskunde jarenlang internationaal vertegenwoordigd in SIMG. Hij was, lang voor IBM en Apple, toe aan het denken over geautomatiseerde classificatie: hij richtte de WVVH-commisie Computerhulp op toen de meeste van onze lezers nog studeerden, en was er zowat tien jaar de voorzitter van. Gilbert Temmerman is een rustig en minzaam man, vriendelijk en attent, maar...

Onze eerste gesprekspartner in deze reeks interviews (zie kaderstuk) is Herman Baeyens. Deze nerveus enthousiaste man lijkt op het eerste gezicht wat te hebben van een verwarde professor — hij is trouwens docent aan het Academisch Centrum voor Huisartsgeneeskunde van de KU Leuven — maar hij komt aardig scherpzinnig en levenswijs uit de hoek. Hij is dan ook al zo een dertig jaar bezig als huisarts, waarvan tweederde in de academische groepspraktijk van Leuven. Na anderhalf uur praten geeft Herman Baeyens een gekwelde en getormenteerde indruk: ik heb hem de ziel uit het lijf gerukt, lijkt het...

In de loop van de jaren heeft HANU de titularissen van de verschillende academische huisartsencentra van de Vlaamse universiteiten geïnterviewd. Eén universiteit was nog niet aan de beurt gekomen, namelijk de V.U.B. De verklaring is eenvoudig: in Brussel was er tot voor kort geen huisarts professor in de huisartsgeneeskunde; specialisten namen die functie waar. Als eerste rasexemplaar in zijn soort volgt de Noord-Antwerpse huisarts Wim BETZ er nu de internist Ivo BROECKAERT op aan het hoofd van de afdeling. Zo neemt hij in chronologische orde na Raoul BOELAERT (K.U. Leuven), Hugo JANSSENS (U.I...

Het Vlaams Huisartsen Instituut (V.H.I. voor de vrienden) bestaat acht jaar en op het einde van 1985 werd een beleidsplan voorgelegd voor de komende vijf jaar (1986-1990). Een scharniermoment dus om eens terug te blikken en vooruit te kijken, zeker nu het instituut in een stroomversnelling gekomen lijkt te zijn. We dachten dat voorzitter Jef DE LOOF een geschikte gesprekspartner zou zijn voor deze radiografie.

De WV.V.H.-statuten voorzien dat een voorzitter normaal slechts één termijn van vier jaar in functie blijft. Bij de jaarwisseling van 1985 naar 1986 bedankte de W.V.V.H. dan ook haar voorzitter Maurice SEUNTJENS voor de bewezen diensten en verving hem door Jos VAN BRAGT. Dat lieten we u overigens al eerder weten, toen het recent nieuws was; toen beloofden we u ook een nadere kennismaking met de nieuwe man aan het roer. Het ogenblik is gekomen.

Dr. Jef De Loof is een drukbezet man. Zeker sinds enkele weken geleden de internationale artsenvereniging IPPNW (International Physicians tor the Prevention of Nuclear War) met de Nobelprijs voor de vrede gelauwerd werd. Jef De Loof is immers de woordvoerder van de Vlaamse deelorganisatie van IPPNW en waar voorheen de media nogal afkerig stonden tegenover deze Artsen tegen Atoomwapens, kunnen ze nu niet meer om hen heen. Gevolg: Jef De Loof in alle kranten; Jef De Loof op radio en T. V.; Jef De Loof in de kijker en onder applaus op de rakettenbetoging van 20 oktober jl.; en nu ook — eindelijk...

Jan Heyrman (42), de eerste (en enige) arts van dit land die doctoreerde in huisartsgeneeskunde, wil in dit gesprek een en ander kwijt over de universitaire opleiding, het wetenschappelijk onderzoek, over groepspraktijken — zelf zit hij in één van de vroegst bestaande - over samenwerking met Nederland ondermeer, en over een stuk filosofie achter het huisartsfunktioneren.

Dat Prof. Dr. Josue Vandenbroucke de beslissende stoot heeft gegeven tot de oprichting van de WVVH is in de schoot van deze vereniging en vér daarbuiten een bekend en bijna legendarisch gegeven. Voor Huisarts Nu hadden we met deze beminnelijke, bedachtzaam-formulerende en nog steeds gedréven man een gesprek over «toen», over de ontstaansgeschiedenis van de vereniging, over de filosofie achter de huisartsgeneeskunde en de wegen die voor haar nog open liggen, òòk in het teken van huidige problemen die zich als bijzonder schrijnend aandienen. Emeritus sinds '79 laten we hem zijn verhaal starten...