Nederland screent om de vijf jaar naar baarmoederhalskanker, met betere resultaten, omdat de coverage hoger ligt. Wij screenen dus veel te vaak een te kleine groep, met minder goede resultaten.

Er zijn vervelende en onderhoudende wachtzalen. Maar ook leuke, waar je tot inkeer kunt komen en rustig nadenken. En soms vinden er ook verrassende ontmoetingen plaats.

Geen commentaar bij de aanbeveling, maar we blijven wel in dezelfde sfeer. Een praktijkverhaal om niet te vergeten…

Een jarenlang verblijf in de illegaliteit zonder inkomen met verantwoordelijkheid voor een gezin tast niet alleen de ziel maar ook het lichaam aan. Wat kan de huisarts doen binnen de grenzen van de Belgische wetgeving? En hoe vermijden dat deze patiënten binnen ons gezondheidssysteem van de ene naar de andere arts of dienst hoppen?

Van het dossier type Maldegem, de preventiekaart tot de eerste diskette en het elektronisch dossier: wie 33 jaar in het vak zit, weet maar al te goed hoe groot de elektronische vooruitgang is geweest op zo’n korte tijdspanne.

Als Turks meisje huisartsgeneeskunde studeren en daarna ook als huisarts aan de slag gaan, is niet vanzelfsprekend. Een allochtone huisarts trekt vooral ‘vreemde’ patiënten aan; de autochtone bevolking blijft vaak weg of komt alleen als ze geen andere keuze heeft.

Sommige familiegeschiedenissen grenzen aan de rand van het ongelooflijke. Soms blijken onze inmenging en invloed maar bijzonder klein te zijn. En onze normen, die we willen opleggen, overbodig. Soms hebben we eigenlijk niets te zeggen. En misschien is dat maar goed ook.

De communicatiemiddelen zijn enorm geëvolueerd, zodat familie toch in contact kan blijven met opgenomen patiënten. Waar is de tijd toen je nog alleen het diensthoofd telefonisch kon bereiken, die dan zuchtend en tergend traag iemand stuurde om de patiënt te gaan halen?

Dit was veel erger dan een miskraam. In haar was een misvormd kind gegroeid dat geen hersenen had: anencefalie. De zwangerschap werd afgebroken: ‘niet-leefbaar kind’ had de gynaecoloog haar verzekerd.

Mensen en huisdieren zijn een verhaal apart. De liefde voor een trouwe viervoeter kan grenzeloos zijn en zo ook het rouwproces bij verlies. Een rouwproces, laat staan een pathologisch rouwproces, is dan ook niet het alleenrecht voor verlies van naasten en geliefden. Toch is het altijd een beetje schrikken, als het ziektegevoel overrompelend is. Eén volledige week werkonbekwaamheid lijkt me erover, maar is klaarblijkelijk aanvaardbaar. Meer nog, als collega’s hierover een opmerking durven maken, kan het kot te klein zijn. Zelfs al ben je psycholoog van opleiding.