Alain is een vaste waarde in de praktijk, met zo zijn eigen (eet)gewoontes (zie ook ‘Alain’ in Huisarts Nu 2017, nr. 6). We hebben een common ground bereikt over melk als beleid, wegens aanslepende buikklachten bij deze bourgondische diabetieker met carcinoïd in bijberoep.

Maggie is één van die hippe oma’s in onze praktijk. Je kent ze wel onder de slogan ‘70 is the new 40’, een beweging in het leven geroepen door Tina Turner.

Vincent is 40 jaar oud en komt altijd op consultatie met zijn mama, soms eens met zijn papa. Vrij ongebruikelijk, maar daar is een goede reden voor: Vincent heeft één chromosoompje meer.

Ze is net terug van een tripje naar het lokale ziekenhuis. Een 'midweek', zeg maar. Tijdens het weekend verwezen door de wachtarts, wegens koorts en verwardheid. Ik heb geen zin om mijn telefoon overal mee te zeulen, zeker niet tijdens weekends, maar elke maandag ben ik dan toch weer teleurgesteld als ik zie hoe laag de drempel is voor sommige collega's om iemand binnen 'te draaien', zeker vanuit het rusthuis.

Hij lijkt sprekend op Ernest Hemingway, Alain alias ‘papa’: robuust, karakterkop, grijze baard. Hij heeft er niet alleen zijn ‘karuur’ van mee, maar ook de diabetes.

Helena wordt dit gezegende jaar 100 jaar, een eeuweling, stel je voor. Veerkracht zoals dit nu heet, was de kleine Polonaise niet vreemd, zoals ze in het dorp genoemd wordt. Ze wroette zich een weg door het leven met haar glimlach, liedjes in het Pools en hard werken op de grond.

Martine hoorde bij de praktijk als Big Ben bij Londen, zij het iets minder klokvast. Ik kan me niet herinneren dat ze er ooit niet was, zelfs niet toen ze voor een andere huisarts in het dorp werkte. Niet dat ze een gezondheidsfanaticus was, absoluut niet. Martine heeft een beetje suiker, ze had ook zwangerschapsdiabetes bij haar twee zwangerschappen, drie eigenlijk maar het eerste kindje verloor ze. Dat was in de tijd dat zwangerschapsdiabetes nog echt ernstig was, nu moet je al ferme mazzel hebben als je niet zoet zwanger bent, een mens zou er bitter van worden.

Patiënten die na een ingreep eerst hun huisarts zien, hebben heel wat minder complicaties. Misschien is dat wel een ideetje, een beetje meer samenwerken als spitsen en verdedigers, voor hetzelfde team of als Felici zaliger met de professor brombeer-kok.

Hij ziet eruit als een soort B-film acteur in een Italiaans-Amerikaanse film. Zonnebril, winter zomer open hemd, dat rond zijn omvangrijke buik spant en het felle borsthaar niet verhult. Het grijze haar, lang krullend in de nek, geeft hem een zekere ‘artistiek’.

Het is ontluisterend om vast te stellen hoe collega’s met de beste bedoelingen en met veel inzet worstelen met hun EMD. Toch zouden patiëntenzorg en zorg voor een operationeel EMD synoniem van elkaar moeten worden.