Yassin is mijn 32ste patiënt die dag. De voorbije weken zag ik hem vaker dan me lief was (alles is relatief in de gevangenis…). Meestal consulteerde hij met een verschrikkelijke (uiterste onmogelijk te objectiveren) pijnklacht waarmee hij rechtvaardigde opnieuw een verhoging van zijn dagelijkse dosissen tramadol op te eisen. De ene keer vriendelijk en manipulatief. Een andere keer werd er al eens gescholden in een Arabisch dialect, waarbij ik enkel zeer gevoelsreflectief kon hummen en hem vriendelijk naar de deur begeleiden als er (weeral) geen einde aan kwam.

“Het is een beetje delicaat”, zegt hij, terwijl hij van links naar rechts op zijn stoel schuifelt. Julien is 38 jaar. Als venten van die leeftijd schuifelen op hun stoel, dat weet ik wat er komt. Al ben ik altijd beducht voor vooringenomenheid. Want Altijd Navragen, Nooit Aannemen (ANNA), weet je wel. Maar het is van dat, “zijn Julien” werkt een beetje slecht. Met zijn vorige partner wilde het al af en toe niet lukken en in de overgangsfase tussen twee relaties had hij een onenightstand waarbij ook wat erectiedysforie was.

Herhaling is de moeder van de studie of om het intellectueel niveau op te krikken: ‘repetitio est mater studiorum’. Maar in onze praktijk willen we vooral ‘dapper’ zijn, dat betekent: niet te veel doen, ook niet te weinig, niet arrogant overkomen en niet laf handelen.

Although the names Jesus and Mary might evoke native and scenic thoughts, the reality is far from it. Jesus was not born in Bethlehem but in a small town in the Portuguese Mountains, Oliveira do Hospital, a name that was foreseeing his lifecycle.

Een gedwongen opname is vaak een traumatische ervaring. Deze patiënt doet haar persoonlijk verhaal, wat uiteindelijk een positieve ervaring werd met ruimte voor eigen keuzes.

Mimile is een verkleinwoordje van Emile, 75 jaar. Een diminutief past zo goed bij deze man omdat hij zo ‘bère cute’ is. Deze olympisch kampioen morbiditeit heeft een ingegroefde glimlach in zijn karakterkop. Mimile is heel groot, maar door zijn neurodegeneratieve, metabole, pulmonaire en cardiale aandoeningen, is hij wat gekrompen. En in een rolstoel of zo’n Benidorm Bastard-bakje kom je ook niet imposant over.

Huisartsen zijn specialisten van de context en van de multimorbiditeit. Daarom trek ik voldoende tijd en ruimte uit voor huisbezoeken aan patiënten met een chronische aandoening. Elke week, op dinsdag- en donderdagvoormiddag.

Ondanks alle bewezen voordelen van borstvoeding, draait het in de praktijk al eens anders uit. Nieuwe moeders missen soms het vertrouwen om door te zetten, vaak omdat ze amper voorbeeldfiguren hebben gehad.

Onder dokters wordt weleens gezegd dat een huisarts een afspiegeling is van zijn patiënten, of ze tenminste verdient. We leven in een wereld van expert opinions, dus ik laat het aan elke lezer om dit zelf na dit verhaal te beoordelen.

Vrijdag 15 oktober 2020. Er komt een mail binnen van LEIFAntwerpen: ‘Huisarts-in-opleiding zoekt een arts die in contact kan komen met een patiënte en de vraag naar euthanasie kan beoordelen, eventueel ook om de euthanasie uit te voeren.’