Frederik, lees ik in het nieuwe dossier, is geboren in de warme zomer van 1976. Hij is net ontslagen uit de gevangenis en wil daar absoluut niet terug belanden, zegt hij.

Simona is gezegend met drie kinderen, twee dochters en een zoon, die elk wel een trekje van haar hebben: eigenwijs en snel boos.

“Het is alweer een tijdje geleden”, glimlacht ze. “Ik ben nog even langs de hoeve gereden vandaag, toen ik van bij mijn moeder kwam.” Ze pinkt een traantje weg, terwijl ze zich, in haar eigen stijl, gracieus op de stoel vlijt.

Het leven is mij zo genadig dat ik, naast mijn huisarts zijn, ook op verschillende niveaus aan studenten geneeskunde, haio’s en praktijkopleiders (po’s) les mag geven of coachen eigenlijk. Ik mag dit al vele jaren doen.

Is een roman en dito film over het schuin marcheren van een man, voor en nadat hij en zijn vrouw een fatale diagnose krijgen. Hij staat zijn vrouw bij, maar blijft ongecontroleerd vreemdgaan.

Cis is nu tien jaar oud en door zijn congenitale adrenale hyperplasie, een genetisch recessieve aandoening, maakt de bijnierschors te weinig cortisol aan. Kon de diagnose vroeger worden gesteld? En hoe moet het nu verder?

We hebben allemaal patiënten die in een rusthuis resideren en daar eigenlijk niet echt thuishoren. Net zoals we patiënten hebben die thuisblijven en daar evengoed niet echt op hun plaats zijn.

Een paar jaar geleden kwam Lesley onze praktijk en mijn leven binnen. Een verhaal en context van sociale verwaarlozing, armoede, werkloosheid en ziektegevoel in de meest toxische mix.

Angel flirt met de zestig jaar en dat voelt hij. Het is nu anders dan z’n dito gedrag van enkele decennia geleden. Toen reeg hij de veroveringen aan één, beetje grappig wel want hij is de enige eigenaar van een priapismus die ik ooit (buiten de boeken) aanschouwde.

Zoals het lot van 440 andere medicamenten is Dominieks insuline niet meer voorhanden. Dankzij een patiëntgerichte apotheker hebben we een tijdje kunnen gebruikmaken van een voorraad die hij, vermoedelijk, legaal betrok. Die is nu op.