Waarde Lezer, Wij zijn « strevers ». Wij willen uw HUISARTS NU steeds beter en steeds vaker laten verschijnen.

Het ligt niet in onze bedoeling hier het projekt Gezondheidsvoorlichting en -opvoeding te gaan verdedigen, alhoewel wij overtuigd zijn dat een aantal gezondheidsverstrekkers zich niet zo maar met dergelijk projekt kunnen verzoenen of het nut ervan inzien.

De huisarts wordt meer en meer gekonfronteerd met problemen, die helemaal niets te maken hebben met deskundigheid in diagnosestelling, technische vaardigheid of therapeutische kennis. Ik heb het hier ook niet over het inzicht in de interaktie tussen psyche en soma.

De « ars prescribendi» wordt een onmogelijk te beoefenen kunst voor de huisarts als hij ziet dat er over ongewenste neveneffekten, zoals ondermeer de interakties, een niet meer bij te houden aantal boekdelen bestaan. Pas recent begon men meer inzicht te verwerven in de interferenties van geneesmiddelen met andere geneesmiddelen, met voedselingrediënten, met ïnsekticiden, met alkohol...

Het behoort tot de regels van de W.V.V.H. dat er om de vier jaren een nieuwe voorzitter gekozen wordt. Drie voorgangers hebben tot op heden hun stempel op de evolutie van de W.V.V.H. gedrukt. De waarde van hun werk mag blijken uit de vlucht die de huisartsgeneeskunde in Vlaanderen genomen heeft.

Urgenties irriteren de huisarts nogal vaak. Ze storen onze nachtrust, onze maaltijden, onze siësta. Soms lijkt het vals alarm, vaak ook niet, je weet niet goed wat aanvangen, je voelt je onveilig of je vindt de verantwoordelijkheid wel wat bedreigend.

Het is niet zo maar toeval dat de huisarts opnieuw in de belangstelling aan het komen is.

Om het wetenschappelijk onderzoek omtrent huisartsgeneeskunde in eigen hand te houden hebben entoesiaste Engelse huisartsen enkele jaren geleden een « Research-Club » opgericht. Het initiatief kende een enorm succes. In Engeland bestaat nochtans een lange traditie in de research omtrent huisarts en gezondheidszorg. Alles prima georganiseerd door een plethora van colleges, research komitee’s en universitaire centra. Toch hadden de huisartsen er behoefte aan zelf te leren hoe het moet, en onderling te bepalen wat ze belangrijk en minder belangrijk vinden.

Morgen krijgt de nascholing hechtere vorm. De opbouw zal veel materiaal en kundig vakmanschap vergen. Daarom is het nu de hoogste tijd dat wij, huisartsen, onze gedachten terzake inkleden.

Weer werden diploma’s uitgereikt. Weer groeit de artsenfamilie. Denk even terug aan de luister van uw eigen promotie... aan de rechtmatige fierheid die u toen bezielde... aan de verwachtingen waarmee u de huisartswereld binnenstapte. Verre herinneringen ? Verwerkte emoties ?