Huisartsen zijn het eerste aanspreekpunt voor de patiënt, en we gaan ervan uit dat we open staan voor alle denkbare problemen. Dat is ten slotte de kern van onze job. Maar om dat waar te maken, zijn we best bedacht voor drempels die niet meteen zichtbaar zijn, maar wel voelbaar voor de patiënt.

Deze maand behalen een paar honderd huisartsen-in-opleiding (haio’s) hun erkenning als ‘volwaardig’ huisarts. Ze hebben een lang en grondig traject achter de rug van basiskennis, omgaan met evidence, klinische stages en ervaringsgericht leren in een opleidingspraktijk, het ‘echte’ werk. Twee jaar om de hele medische bagage te boetseren tot een eigen stijl. In het begin wat aarzelend, onzeker, maar met steeds meer vertrouwen in de groei naar een eigen invulling van het huisarts zijn.

De Eerstelijnsconferentie was even 'slikken' voor de modale huisarts. Ons gekend hulpverleningsmodel staat op de helling. De eerste lijn is een 'team', concludeert Guy Tegenbos in dit nummer. Hij is een bevoorrecht getuige van het proces van deze Eerstelijnsconferentie. Maar werken we al niet lang 'in een team'? Ja, met de huisarts als spin in het web van de eerste lijn, de coördinator van de zorg, het centrale aanspreekpunt.

Er zijn aandoeningen die boeien en ook vermoeien. Hiv is er zo één. Aids is, excuseer mij de uitdrukking, een razend interessante aandoening. Er is één duidelijke oorzaak, een virus. Wat een verademing tussen al die multifactoriële, complexe chronische aandoeningen die onze dagtaak helemaal opvullen. Wie besmet is, blijft levenslang drager en progressief ontwikkelt zich een intrigerend ziektebeeld met exotische syndromen: Pneumocystis carinii-pneumonie, cryptokokkenmeningitis en een huidaandoening (eigenlijk een vaatziekte), het Kaposi sarcoom.

In mijn laatste jaar aan de universiteit werd ik voor het eerst geconfronteerd met het belang van een goede huisarts.

Toen ik voorzitter werd, was alles nieuw. Alles was een verrassing en alles een uitdaging. De leukste blijft nog steeds de jurering en uitreiking van de Prijs voor Vlaamse en Brusselse huisarts. Het was een verrassing dat ik als voorzitter van Domus Medica ook voorzitter werd van deze jury. Het was een nog grotere verrassing te zien hoeveel talent en inzet er onder de Vlaamse en Brusselse huisartsen schuilt. En hoe enthousiast jullie als collega's zijn over die bijzondere huisarts.

Rationeel voorschrijven van antibiotica: het was al een hot topic toen ik twaalf jaar geleden de universiteit verliet en toch blijft het een probleem…

Soms moet je een uitdaging aangaan. Je kan ervoor kiezen om vanuit je zetel toe te kijken hoe het misgaat in de wereld. En vervolgens het blad omdraaien en de kruiswoordpuzzels maken. Dat is een keuze die je maakt. Maar dan laat je de anderen beslissen en moet je mee in de stroom van hen die springen.

Dit is mijn laatste editoriaal als hoofdredacteur. Twee jaar ben ik lid geweest van de redactie en 23 jaar lang heb ik het blad helpen vorm te geven als hoofdredacteur, samen 25 jaar. Een ernstig en schijnbaar onoverbrugbaar meningsverschil met het bestuur van Domus Medica maakte het verder functioneren van de redactie onmogelijk.

We leven gelukkig langer maar we zijn hierdoor vooral langer ziek. Dit is niet de hele waarheid, want de meeste patiënten behouden een behoorlijke kwaliteit van leven ondanks hun ziektelast. Dit is enkel mogelijk dankzij een toegankelijk maar toch complex en duur gezondheidszorgsysteem dat breed maatschappelijk gedragen wordt en waarin huisartsen een belangrijke rol spelen.