Opnieuw worden we geconfronteerd met een politieke inmenging in de uitoefening van ons beroep: namelijk het voorschrijven van medicatie.

Met veel interesse begon ik aan het artikel “Het adolescentensyndroom ” in de Huisarts Nu-editie van september (1990, nummer 7, blz. 317-319). De invloed van emotie en welbevinden (ook) op huidziekten is inderdaad een interessant onderwerp dat dicht bij de huisarts staat en de psychodermatologie zal over enkele jaren, samen met bijvoorbeeld de psychoimmunologie, wel volop haar verdiende erkenning krijgen.

Tot onze grote verwondering lazen wij in Huisarts Nu van 5 mei 1990 de basisstellingen voor een progressieve eerstelijnsgezondheidszorg én een oproep aan de progressieve huisartsen.

Wat bezielde deze dwarskijker (Huisarts Nu, nummer 4; noot van de redactie) om zo formeel, op het randje van arrogant, een aantal onjuiste stellingen te formuleren?

Wat doe je als je geconfronteerd wordt met een ongewone hoeveelheid onzin? Is het verstandig om de wartaal met argumenten te bestrijden of geef je de spreker/auteur dan teveel eer? Een dilemma waarvoor ik mij geplaatst zag toen ik de rubriek "Standpunten" onder ogen kreeg, geschreven door ene “dwarskijker" in de mei-editie van dit blad.

Het editoriaal verschenen in Huisarts Nu nummer 4 van 5 mei 1990, met als titel “Het Medisch Dossier: een pleidooi” van de hand van collega Patrick Verdonck, recent verkozen tot mede-voorzitter van de WVVH — functie die hij door jaren hard werken in en voor de WVVH verdient en waarvoor wij hem van harte feliciteren — genoot onze volle aandacht.

Als werkend lid van de WVVH moet ik ten zeerste mijn afkeuring laten blijken over het laatste nummer van "Huisarts Nu", tijdschrift waarvan u verantwoordelijk uitgever bent.

Heden ontving ik Huisarts Nu 90/4. Tot mijn allergrootste verbazing vond ik hierin een "oproep aan de progressieve huisartsen".

Wij hebben met veel interesse en sympatie het artikel “De methode volgens James Cyriax”, van de hand van uw wetenschappelijke medewerkers Dr. P. Wyffels en de heer D. Cleenewerk, verschenen in Huisarts Nu 2 van 5 maart 1990, gelezen.

Het is altijd prettig als huisartsen ervaringen uitwisselen. Vooral als het gaat om ervaringen op een terrein dat nauwelijks betreden wordt door anderen en waarover je nadien nooit meer iets verneemt.