Martine hoorde bij de praktijk als Big Ben bij Londen, zij het iets minder klokvast. Ik kan me niet herinneren dat ze er ooit niet was, zelfs niet toen ze voor een andere huisarts in het dorp werkte. Niet dat ze een gezondheidsfanaticus was, absoluut niet. Martine heeft een beetje suiker, ze had ook zwangerschapsdiabetes bij haar twee zwangerschappen, drie eigenlijk maar het eerste kindje verloor ze. Dat was in de tijd dat zwangerschapsdiabetes nog echt ernstig was, nu moet je al ferme mazzel hebben als je niet zoet zwanger bent, een mens zou er bitter van worden.

Ik leerde Vasco da Gama Movement (VdGM) kennen via Jong Domus: een piepjonge organisatie voor en door haio's en jonge huisartsen in Vlaanderen. Hun Vasco da Gama-virus bleek al snel uiterst besmettelijk: na enkele maanden zat ik dol- enthousiast op een vlucht naar Jeruzalem om daar andere jonge huisartsen te ontmoeten.

Patiënten die na een ingreep eerst hun huisarts zien, hebben heel wat minder complicaties. Misschien is dat wel een ideetje, een beetje meer samenwerken als spitsen en verdedigers, voor hetzelfde team of als Felici zaliger met de professor brombeer-kok.

Hij ziet eruit als een soort B-film acteur in een Italiaans-Amerikaanse film. Zonnebril, winter zomer open hemd, dat rond zijn omvangrijke buik spant en het felle borsthaar niet verhult. Het grijze haar, lang krullend in de nek, geeft hem een zekere ‘artistiek’.

Voor mij zit een zestigjarige vrouw op een stoel aan de tafel van haar kamer in een psychiatrische inrichting. Ze spreekt traag en monotoon, zonder mimiek, en komt gelaten over, alsof ze dit verhaal al dikwijls heeft verteld. Haar intro is duidelijk en heeft geen aanzet nodig: ‘Ik heb de wens om euthanasie te plegen.’

Kan ik het anders stellen: dat ze in alle soorten komen, de patiënten? Eén bepaalde soort verdient onze speciale aandacht, met name de Zwarte Pieten. Het zijn de mensen die in een groep samenwerkende huisartsen steevast aan mekaar worden doorgegeven, met een grijns.

Hij lachte niet veel, hoogstens liet hij een glimlach zien. Hij was meestal wat verlegen en onderdanig, en hield zijn hoofd nu wat schuin. Die morgen lag hij al urenlang in zijn bed in hun slaapkamer, te wachten. Die uren verstreken langzaam, zodat hij tijd had om zijn leven te zien voorbijgaan, als in slow motion, met de goede maar ook pijnlijke herinneringen.

Vrijdag was ik van wacht. Dat zorgt na al die jaren voor een soort spanning, vooral een ongemakkelijke. Net voor 21.00 uur, het uur van de tariefwisseling voor een mij onbekende reden, was het van dattum.

Mijn cognitieve gedragstherapeutgoeroe waar ik in een Balintcontext al lang ga, beweert dat je patiënten alleen maar kan helpen en verzorgen als je ze een beetje graag ziet. Hij heeft gelijk denk ik. Sommige patiënten zijn zo innemend, ondanks of juist omwille van hun 'guilty pleasures', dat je er als huisarts veel voor over hebt.

Soms vragen patiënten die hun celstraf uitzitten, of hun familie, dat ik hen eens ga bezoeken. Voor mij is dat een gelegenheid om die gesloten wereld van dichterbij te bekijken. Bij een van die bezoekjes heb ik ooit een kemel van jewelste gemaakt. Telkens ik Elvis zijn liedje hoor kwelen, moet ik aan mijn eigen ‘Jailhouse rock’-ervaring denken.