De communicatiemiddelen zijn enorm geëvolueerd, zodat familie toch in contact kan blijven met opgenomen patiënten. Waar is de tijd toen je nog alleen het diensthoofd telefonisch kon bereiken, die dan zuchtend en tergend traag iemand stuurde om de patiënt te gaan halen?

Nederland screent om de vijf jaar naar baarmoederhalskanker, met betere resultaten, omdat de coverage hoger ligt. Wij screenen dus veel te vaak een te kleine groep, met minder goede resultaten.

Er zijn vervelende en onderhoudende wachtzalen. Maar ook leuke, waar je tot inkeer kunt komen en rustig nadenken. En soms vinden er ook verrassende ontmoetingen plaats.

Geen commentaar bij de aanbeveling, maar we blijven wel in dezelfde sfeer. Een praktijkverhaal om niet te vergeten…

Een jarenlang verblijf in de illegaliteit zonder inkomen met verantwoordelijkheid voor een gezin tast niet alleen de ziel maar ook het lichaam aan. Wat kan de huisarts doen binnen de grenzen van de Belgische wetgeving? En hoe vermijden dat deze patiënten binnen ons gezondheidssysteem van de ene naar de andere arts of dienst hoppen?

Van het dossier type Maldegem, de preventiekaart tot de eerste diskette en het elektronisch dossier: wie 33 jaar in het vak zit, weet maar al te goed hoe groot de elektronische vooruitgang is geweest op zo’n korte tijdspanne.

Er zijn van die patiënten die kleur geven aan je beginnende praktijk. De ‘die hard’ fans, die uit het niets opduiken, op zoek naar een arts, die tijd heeft en die geboeid wil luisteren naar hun verhalen en klachten.

Worden mensen één met hun meubilair? Misschien een beetje. Ik kan moeilijk afstand doen van dingen. Zo ook van mijn getuig: de stethoscoop, ook al is ie stuk. Het is een instrument dat je dagelijks in je oren steekt en waarmee je luistert naar de eb en vloed van de ademhalingsbeweging, steeds maar terug een bewijs van leven, en soms van ziekte.

“Er gebeuren hier rare dingen. Ik moet mijn baas verwittigen, maar die neemt niet op. En gij neemt ook al niet op, ze zeggen dat uw nummer niet bestaat. En dan zeggen ze dat mijn vrouw hier opgenomen is, na een miskraam, maar dat kan niet, want ik ben homo. Dat weet ge toch?”

Dit was veel erger dan een miskraam. In haar was een misvormd kind gegroeid dat geen hersenen had: anencefalie. De zwangerschap werd afgebroken: ‘niet-leefbaar kind’ had de gynaecoloog haar verzekerd.