Er zijn vervelende en onderhoudende wachtzalen. Maar ook leuke, waar je tot inkeer kunt komen en rustig nadenken. En soms vinden er ook verrassende ontmoetingen plaats.

Geen commentaar bij de aanbeveling, maar we blijven wel in dezelfde sfeer. Een praktijkverhaal om niet te vergeten…

Een jarenlang verblijf in de illegaliteit zonder inkomen met verantwoordelijkheid voor een gezin tast niet alleen de ziel maar ook het lichaam aan. Wat kan de huisarts doen binnen de grenzen van de Belgische wetgeving? En hoe vermijden dat deze patiënten binnen ons gezondheidssysteem van de ene naar de andere arts of dienst hoppen?

Van het dossier type Maldegem, de preventiekaart tot de eerste diskette en het elektronisch dossier: wie 33 jaar in het vak zit, weet maar al te goed hoe groot de elektronische vooruitgang is geweest op zo’n korte tijdspanne.

Er zijn van die patiënten die kleur geven aan je beginnende praktijk. De ‘die hard’ fans, die uit het niets opduiken, op zoek naar een arts, die tijd heeft en die geboeid wil luisteren naar hun verhalen en klachten.

Worden mensen één met hun meubilair? Misschien een beetje. Ik kan moeilijk afstand doen van dingen. Zo ook van mijn getuig: de stethoscoop, ook al is ie stuk. Het is een instrument dat je dagelijks in je oren steekt en waarmee je luistert naar de eb en vloed van de ademhalingsbeweging, steeds maar terug een bewijs van leven, en soms van ziekte.

“Er gebeuren hier rare dingen. Ik moet mijn baas verwittigen, maar die neemt niet op. En gij neemt ook al niet op, ze zeggen dat uw nummer niet bestaat. En dan zeggen ze dat mijn vrouw hier opgenomen is, na een miskraam, maar dat kan niet, want ik ben homo. Dat weet ge toch?”

Dit was veel erger dan een miskraam. In haar was een misvormd kind gegroeid dat geen hersenen had: anencefalie. De zwangerschap werd afgebroken: ‘niet-leefbaar kind’ had de gynaecoloog haar verzekerd.

Mensen en huisdieren zijn een verhaal apart. De liefde voor een trouwe viervoeter kan grenzeloos zijn en zo ook het rouwproces bij verlies. Een rouwproces, laat staan een pathologisch rouwproces, is dan ook niet het alleenrecht voor verlies van naasten en geliefden. Toch is het altijd een beetje schrikken, als het ziektegevoel overrompelend is. Eén volledige week werkonbekwaamheid lijkt me erover, maar is klaarblijkelijk aanvaardbaar. Meer nog, als collega’s hierover een opmerking durven maken, kan het kot te klein zijn. Zelfs al ben je psycholoog van opleiding.

Jaren geleden ‘s nachts. Het was een korte nacht. Ik had voor een wachtdienst op die zondag behoorlijk doorgewerkt en was tegen twaalven in mijn bed geraakt. Om half drie gaat de telefoon: of ik direct kan komen?