Hoewel Magali mooie vooruitgang had geboekt tijdens de opname in het Zeepreventorium, maakte haar moeder zich zorgen. Ze vreesde dat het thuis niet zou lukken. Magali was te chaotisch, had wisselende stemmingen en haar emoties konden alle kanten op gaan. De ene dag ‘ja’ en de volgende dag een resolute ‘nee’. Naar mijn gevoel perfect normaal pubergedrag, maar Magali’s moeder was hier niet van overtuigd.

Enerzijds is er sprake van ‘fatshaming’ en worden mensen met obesitas onheus behandeld, maar anderzijds is er de tegenbeweging van ‘bodypositivity’.

Het Zeepreventorium is een residentieel revalidatiecentrum waar kinderen en jongeren verblijven van zondagavond tot vrijdagnamiddag. Het gescheiden worden van ouders en gezin is voor velen een moeilijke stap. Zo ook voor Jonas. Jonas leek vooraf gemotiveerd om te komen maar zodra de eerste week van start ging, sloeg de heimwee toe en wilde hij terug naar huis.

Laura is een 15-jarige meid. Op het eerste gezicht altijd speels en goedlachs maar onder het oppervlak belast met donkere gedachten en onverwerkt verdriet. Ze groeide op in een weinig ondersteunende omgeving en was jarenlang getuige van huiselijk geweld.

Veranderen doe je pas als je er klaar voor bent. De innerlijke ’pijn‘ moet groot genoeg zijn om routines in vraag te stellen. Een moeilijke situatie kan ons confronteren en tonen wat niet werkt en zou moeten veranderen, maar je moet het wel willen zien.

Neyla, een 16-jarig meisje met obesitas, keert voor de tweede keer terug naar het Zeepreventorium. Tijdens haar eerste opname leerde ze de principes van een gezonde levensstijl. Ze verloor gewicht, vond zelfvertrouwen en voelde zich eindelijk comfortabel in haar eigen vel. Terug thuis zette ze haar goede voornemens voort met vastberadenheid en hoop.

Hoe kan het dat er in een groep waarin iedereen weet wat het is om gepest te worden, waarin iedereen vecht met z’n eigen innerlijke demonen, toch zo’n stereotiepe verdeling ontstaat?!

De winter komt eraan en met de kou ook de donkere gedachten. Laat het je raken. Maar bewaak je grenzen. Een beetje zachtheid, een beetje begrip kan soms al een wereld van verschil maken.

Anaïs is een meisje van 15 jaar dat ondertussen een tweetal maanden in ons centrum verblijft. Tijdens onze eerste kennismaking liet ze meteen een behoorlijke indruk op mij na. Eerst en vooral leek haar smartphone geen twee minuten stil te staan. Na vijf minuten vroeg ik mij oprecht af hoeveel ‘biepjes’ zo’n ding kan geven per minuut. Het hebben van een doktersconsult leek haar ook totaal geen reden om het beantwoorden van de berichtjes uit te stellen. Hoezo, moet je de ander aankijken in een gesprek?! Ik voelde me plots heel ouderwets…

Men zegt dat één dag je leven kan veranderen. Welke dag het ‘m deed, weet ik niet maar een afwezigheid van zeven weken bleek voldoende om een gendertransitie door te maken. Voor ik in ouderschapsverlof vertrok had ik een consultatie met Jana, na mijn verlof met Théo.