Het Zeepreventorium is een residentieel revalidatiecentrum waar kinderen en jongeren verblijven van zondagavond tot vrijdagnamiddag. Het gescheiden worden van ouders en gezin is voor velen een moeilijke stap. Zo ook voor Jonas. Jonas leek vooraf gemotiveerd om te komen maar zodra de eerste week van start ging, sloeg de heimwee toe en wilde hij terug naar huis.

Veranderen doe je pas als je er klaar voor bent. De innerlijke ’pijn‘ moet groot genoeg zijn om routines in vraag te stellen. Een moeilijke situatie kan ons confronteren en tonen wat niet werkt en zou moeten veranderen, maar je moet het wel willen zien.

Esther, een vrouw van rond de 35 jaar, komt op dieetraadpleging. Ze heeft al maanden last van haar darmen: diarree, afgewisseld met obstipatie en krampen in de buik. Ze is ten einde raad en ook moedeloos. Ze durft zich niet meer in het zwembad vertonen, omdat ze eruit ziet alsof ze zwanger is.

Het Zeepreventorium is een residentieel, pediatrisch revalidatiecentrum waar onder andere kinderen met obesitas multidisciplinair begeleid worden. Ze verblijven er in kleine leefgroepen en elke leefgroep heeft zijn eigen multidisciplinair team. Door die nauwe samenwerking leer je de kinderen en jongeren snel beter kennen. Ook als arts zie je hen frequenter op consultatie dan in de gewone huisartsenpraktijk. Zelfs diegenen die het medisch gezien heel goed doen en weinig klachten hebben, kom je regelmatig al eens tegen in de wandelgangen.

Twee geuren die elke huisarts onmiskenbaar herkent: de geur van overmatig zweet en de geur van urine. In een leefgroep van twintig tieners, zoals in het Zeepreventorium, is die eerste in overmaat aanwezig.

On Tuesday morning, during consultations at the asylum center, I meet Brahim. In his file, I read that during his escape route from North Africa to Belgium, he jumped from a high wall and broke one of his vertebrae. Two years have passed, but Brahim still has a lot of pain in his back. He is told every time that the pain is no longer related to the fracture itself, which (according to a recent CT scan) has now healed. He was referred to a physiotherapist and given pain medication, but nothing helped.

Sociale media zijn niet meer uit onze samenleving weg te denken. Ook als gezondheidszorgorganisatie ontsnap je er niet aan. Zo circuleerden er ook in ons Zeepreventorium filmpjes waarin enkele jongeren de spot dreven met zorgverleners binnen ons centrum door hen na te spelen. Wanneer je dit hoort, heb je wel de drang om je nooit zwijgende smartphone bij de hand te nemen en het desbetreffende materiaal meteen op te zoeken. Toegegeven, ik was ook nieuwsgierig!

Men zegt dat één dag je leven kan veranderen. Welke dag het ‘m deed, weet ik niet maar een afwezigheid van zeven weken bleek voldoende om een gendertransitie door te maken. Voor ik in ouderschapsverlof vertrok had ik een consultatie met Jana, na mijn verlof met Théo.

Anaïs is een meisje van 15 jaar dat ondertussen een tweetal maanden in ons centrum verblijft. Tijdens onze eerste kennismaking liet ze meteen een behoorlijke indruk op mij na. Eerst en vooral leek haar smartphone geen twee minuten stil te staan. Na vijf minuten vroeg ik mij oprecht af hoeveel ‘biepjes’ zo’n ding kan geven per minuut. Het hebben van een doktersconsult leek haar ook totaal geen reden om het beantwoorden van de berichtjes uit te stellen. Hoezo, moet je de ander aankijken in een gesprek?! Ik voelde me plots heel ouderwets…

Erika, een kwieke vrouw van 54 jaar, komt langs voor rookstopbegeleiding. “Ik rook al heel m’n leven”, vertelt ze, “vorige week was ik bij de longspecialist en die heeft mij aangeraden om te stoppen met roken, liever vandaag dan morgen.” De pneumoloog had na een aantal onderzoekingen de combinatiediagnose COPD/astma gesteld. “Een klap in mijn gezicht”, geeft ze aan.