Simona is gezegend met drie kinderen, twee dochters en een zoon, die elk wel een trekje van haar hebben: eigenwijs en snel boos.

Frederik, lees ik in het nieuwe dossier, is geboren in de warme zomer van 1976. Hij is net ontslagen uit de gevangenis en wil daar absoluut niet terug belanden, zegt hij.

Het leven is mij zo genadig dat ik, naast mijn huisarts zijn, ook op verschillende niveaus aan studenten geneeskunde, haio’s en praktijkopleiders (po’s) les mag geven of coachen eigenlijk. Ik mag dit al vele jaren doen.

Een paar jaar geleden kwam Lesley onze praktijk en mijn leven binnen. Een verhaal en context van sociale verwaarlozing, armoede, werkloosheid en ziektegevoel in de meest toxische mix.

We hebben allemaal patiënten die in een rusthuis resideren en daar eigenlijk niet echt thuishoren. Net zoals we patiënten hebben die thuisblijven en daar evengoed niet echt op hun plaats zijn.

“Het is alweer een tijdje geleden”, glimlacht ze. “Ik ben nog even langs de hoeve gereden vandaag, toen ik van bij mijn moeder kwam.” Ze pinkt een traantje weg, terwijl ze zich, in haar eigen stijl, gracieus op de stoel vlijt.

Cis is nu tien jaar oud en door zijn congenitale adrenale hyperplasie, een genetisch recessieve aandoening, maakt de bijnierschors te weinig cortisol aan. Kon de diagnose vroeger worden gesteld? En hoe moet het nu verder?

Is een roman en dito film over het schuin marcheren van een man, voor en nadat hij en zijn vrouw een fatale diagnose krijgen. Hij staat zijn vrouw bij, maar blijft ongecontroleerd vreemdgaan.

Angel flirt met de zestig jaar en dat voelt hij. Het is nu anders dan z’n dito gedrag van enkele decennia geleden. Toen reeg hij de veroveringen aan één, beetje grappig wel want hij is de enige eigenaar van een priapismus die ik ooit (buiten de boeken) aanschouwde.

Yassin is mijn 32ste patiënt die dag. De voorbije weken zag ik hem vaker dan me lief was (alles is relatief in de gevangenis…). Meestal consulteerde hij met een verschrikkelijke (uiterste onmogelijk te objectiveren) pijnklacht waarmee hij rechtvaardigde opnieuw een verhoging van zijn dagelijkse dosissen tramadol op te eisen. De ene keer vriendelijk en manipulatief. Een andere keer werd er al eens gescholden in een Arabisch dialect, waarbij ik enkel zeer gevoelsreflectief kon hummen en hem vriendelijk naar de deur begeleiden als er (weeral) geen einde aan kwam.