Het ligt niet in onze bedoeling hier het projekt Gezondheidsvoorlichting en -opvoeding te gaan verdedigen, alhoewel wij overtuigd zijn dat een aantal gezondheidsverstrekkers zich niet zo maar met dergelijk projekt kunnen verzoenen of het nut ervan inzien.

Urgenties irriteren de huisarts nogal vaak. Ze storen onze nachtrust, onze maaltijden, onze siësta. Soms lijkt het vals alarm, vaak ook niet, je weet niet goed wat aanvangen, je voelt je onveilig of je vindt de verantwoordelijkheid wel wat bedreigend.

De huisarts wordt meer en meer gekonfronteerd met problemen, die helemaal niets te maken hebben met deskundigheid in diagnosestelling, technische vaardigheid of therapeutische kennis. Ik heb het hier ook niet over het inzicht in de interaktie tussen psyche en soma.

De « ars prescribendi» wordt een onmogelijk te beoefenen kunst voor de huisarts als hij ziet dat er over ongewenste neveneffekten, zoals ondermeer de interakties, een niet meer bij te houden aantal boekdelen bestaan. Pas recent begon men meer inzicht te verwerven in de interferenties van geneesmiddelen met andere geneesmiddelen, met voedselingrediënten, met ïnsekticiden, met alkohol...

Het behoort tot de regels van de W.V.V.H. dat er om de vier jaren een nieuwe voorzitter gekozen wordt. Drie voorgangers hebben tot op heden hun stempel op de evolutie van de W.V.V.H. gedrukt. De waarde van hun werk mag blijken uit de vlucht die de huisartsgeneeskunde in Vlaanderen genomen heeft.

Huisartsgeneeskunde ! ! Er werd reeds een hele weg afgelegd, ...ook door de W.V.V.H. Het begon allemaal heel schuchter met provinciale lessen, fonodidaktische banden, later ons tijdschrift Huisarts nu. Ideeën omtrent integrale functie van de huisarts kregen gestalte.

Boeiend moeilijk is het huisarts te zijn ! Boeiend omdat wij, dichter dan wie ook, bij het levende leed staan. Moeilijk omdat er zo veel aan te pas komt dat wij door zelfstudie en zelfwerk moeten leren.

Morgen krijgt de nascholing hechtere vorm. De opbouw zal veel materiaal en kundig vakmanschap vergen. Daarom is het nu de hoogste tijd dat wij, huisartsen, onze gedachten terzake inkleden.

Weer werden diploma’s uitgereikt. Weer groeit de artsenfamilie. Denk even terug aan de luister van uw eigen promotie... aan de rechtmatige fierheid die u toen bezielde... aan de verwachtingen waarmee u de huisartswereld binnenstapte. Verre herinneringen ? Verwerkte emoties ?

Het is niet zo maar toeval dat de huisarts opnieuw in de belangstelling aan het komen is.