Om het wetenschappelijk onderzoek omtrent huisartsgeneeskunde in eigen hand te houden hebben entoesiaste Engelse huisartsen enkele jaren geleden een « Research-Club » opgericht. Het initiatief kende een enorm succes. In Engeland bestaat nochtans een lange traditie in de research omtrent huisarts en gezondheidszorg. Alles prima georganiseerd door een plethora van colleges, research komitee’s en universitaire centra. Toch hadden de huisartsen er behoefte aan zelf te leren hoe het moet, en onderling te bepalen wat ze belangrijk en minder belangrijk vinden.

Deze boodschap wil U berichten over twee voor de W.V.V.H. levensbelangrijke initiatieven, te weten het Nationaal Projekt en het Kongres 75.

Sedert haar oprichting heeft onze vereniging zich aktief beziggehouden op alle domeinen, die met huisartsgeneeskunde ook maar iets te maken hebben. Wie herinnert zich niet de eerste nascholingsinitiatieven, die op provinciaal vlak doorgingen.

Nooit zenuwachtig geworden, als de patiënt je vertelt dat hij alvorens op het spreekuur te komen, reeds pillen nam ? Neen ? Ook niet als hij antibiotika slikte, of als het gebeurde op aanraden van de buurvrouw-verpleegster ?

Tussen droom en werkelijkheid staan wetten en praktische bezwaren ! Vele belangrijke ideeën in onze geschiedenis startten als utopie ! ONS huis was — jaren terug — én een droom én een utopie.

Er wordt tegenwoordig nogal wat gepraat over het maatschappelijk werk, een vage funktie die overal te pas en te onpas opduikt om slecht omschreven noden nu eindelijk eens op te lossen.

De huisartsnascholing staat in de branding. Zij kwam daar onverwacht, door een plots besluit van de Medico-Mutualistische Kommissie, die 50 miljoen frank uit de programmatie licht, en dit bedrag wil besteden aan een nieuwsoortige nascholing voor huisartsen.

Preventie stond de laatste maanden in ons land in het centrum van de belangstelling: niet minder dan drie kongressen en kolloquia hebben dit tema onder verschillende aspekten belicht. Als huisartsen kunnen wij daar alleen om juichen.

Wie twintig jaar geleden afstudeerde, kreeg tijdens zijn artsenopleiding amper noties mee over antibiotika of kortikoïden, medikamenten die hij heden nochtans dagelijks voorschrijft.

De W.V.V.H. wordt de laatste tijd frekwenter gekonfronteerd met haar doelstelling als wetenschappelijk orgaan.