Hoofdpijn, braken, vertigo of zwaktegevoel met een koolstofmonoxide-intoxicatie in verband brengen, is niet vanzelfsprekend. Deze symptomen verwijzen immers naar meer klassieke aandoeningen. Bewusteloosheid of coma zijn duidelijker alarmtekens. Alertheid is hier dus meer dan ooit aangewezen.

Klinische lessen zijn leerrijk, maar moeilijk te formuleren en daarom ook vrij zeldzaam. Maar een huisarts die een klinische les geeft over een ziekte waarmee hij zelf jaren geconfronteerd werd en die hem uiteindelijk fataal werd, is nog veel merkwaardiger. Met de hulp van collega Stuer werd het dan ook mogelijk dit unieke document aan de huisartsen aan te bieden.

Hoe stel ik mij op tegenover mensen met een etnische achtergrond? Irriteer ik mij als blijkt dat iemand die reeds tien jaar in Nederland woont, nog steeds geen Nederlands spreekt? In hoeverre ben ik bereid rekening te houden met culturele verschillen en waarden? Hoe zit het met mijn eigen racisme? Welke is de onbewuste boodschap die ik laat overkomen?

Hoe komt men tot het vermoeden van de diagnose kabelbreuk bij een pacemakerpatiënt? Welke elementen leiden tot een dergelijke diagnose? Hoe kan zo'n defect opgespoord worden? Wat zijn de incidentie en de gevolgen van deze verwikkeling? Aan de hand van een zelf beleefde casus beschrijft de auteur zijn ervaringen met deze materie.

In deze bijdrage wordt de aandacht gevraagd voor de preventie van ongevallen. Ongevallen leiden soms tot urgenties met ernstige in validiteit en de dood tot gevolg. Een aantal van deze ongevallen zijn voorkoombaar omdat ze veroorzaakt werden door menselijke en/of materiële factoren. Ook ons medisch handelen valt onder deze factoren. Als arts moeten we er ons voortdurend van bewust zijn dat we omgaan met potentieel gevaarlijke middelen en technieken. Eén ervan, geneesmiddelen voorschrijven, doen we dag in dag uit. Onvoorzichtig voorschrijven en/of gebruik kan de (mede)oorzaak zijn van...

In een eerste bijdrage werd dieper ingegaan op de verschillende emotionele aspecten die aan bod kunnen komen tijdens een stervensbegeleiding. In deze bijdrage willen we blijven stilstaan bij de verschillende belevings-fasen zoals die tijdens een stervensproces kunnen herkend worden.

In de roman «Dites moi qui je suis» van R. Garaudy sterft de hoofdfiguur op het einde. Alvorens te sterven wijst hij de arts af, hij zegt «ik heb je niet meer nodig, ik zal mijn plan wel trekken». En hij zegt letterlijk «Mourir est un act», doodgaan is een daad.. . en ik wil ze stellen. Het sterven en het helpen sterven kreeg grote namen: men spreekt namelijk van stervensbegeleiding, hulp aan stervenden, terminale zorg, palliatieve zorg. De benaming heeft eigenlijk met zo veel belang: waar het geen exacte synoniemen zijn, dekken ze toch grosso modo dezelfde lading. Waar het wel omgaat is wat...

Jan is een dertienjarige jongen. Hij verkeert in een goede algemene gezondheid met uitzondering van regelmatige infecties der bovenste luchtwegen (angina, pharyngitis) tijdens zijn kinderjaren. Een eerste huisbezoek wordt aangevraagd wegens het voorkomen van hoest sedert enkele dagen, vooral 's nachts. Deze hoest is niet produktief is. De jongen voelt zich wat slap.

In de huisartspraktijk melden zich veel mensen aan met slaapstoornissen. In België worden veel benzodiazepines voorgeschreven. Bovendien is het aantal chronische gebruikers van slaapmiddelen niet gering. Slaapstoornissen bij kinderen komen veel minder frequent voor, maar vormen een lastig probleem, met in het minst voor de ouders die er geen oplossing voor weten. Ook de huisarts wordt met een probleem geconfronteerd: kinderen geef je niet graag benzodiazepines. Is er een alternatief ?

Hoewel de prognose van het syndroom van MARFAN de laatste tien jaar gevoelig verbeterd is, blijft het een zeer ernstige en moeilijke ziekte. Rond zeldzame en specialistische aandoeningen hebben we als huisarts vaak de neiging om dit te verschuiven naar de verantwoordelijkheid van de specialist, zowel voor wat betreft case-finding als followup. Het syndroom van MARFAN kan echter als voorbeeld dienen voor de taak van de huisarts. Deze taak situeert zich op drie niveau’s, namelijk het stellen of vermoeden van de diagnose, het zinvol verwijzen naar een team specialisten en de coördinatie van de...