Bij dit nummer van Huisarts Nu vindt u de aanbeveling Geneesmiddelenverslaving, een thema dat relevant is voor de huisartsgeneeskunde. Als huisarts is het immers belangrijk om niet te vervallen in routinematig voorschrijven en voldoende oog te blijven hebben voor de onderliggende problemen en oorspronkelijke indicatie.

Moet de huisarts zijn patiënten motiveren om naast niet roken, gezond eten, veilige seks, weinig alcohol, mindfull gezond ook nog eens elke dag 10 000 stappen te zetten en dit zorgvuldig te registreren via een stappenteller? Of is dit net de ultieme disciplinering, opgelegd door een uitgekiende maar onzichtbare en onbenoemde biopolitiek?

De patiëntgerichtheid komt bij elk contact met elke individuele patiënt telkens opnieuw onder druk te staan. Hoe verder een arts evolueert in dit vak, hoe makkelijker een arts het universele in de patiënt kan detecteren. De patiëntgerichtheid kan dus wel eens in de prullenbak geraken, zonder dat het een ongeluk is.

Met de juiste interventies en preventieve acties willen we zo lang en gezond mogelijk leven. Een ‘gezondheidsgids’, zoals ook Domus Medica heeft uitgegeven, kan dan het juiste receptenboekje zijn om dit te bereiken. Maar hoe werkt het in de praktijk?

Dit nummer van Huisarts Nu geeft een beeld van de e-world bij de Vlaamse huisarts. Het leven zoals het is: schone schijn, harde werkelijkheid en hoop op een e-toekomst.

Waarom werken artsen zo hard, waarom is er bij artsen zoveel inzet? De motieven zullen wel complex zijn, maar zowel bij huisartsen in opleiding als bij artsen met een lange staat van dienst is telkens opnieuw te voelen hoe betrokken ze zijn op hun patiënten, hoe verantwoordelijk ze zich voelen voor hun gezondheid en welzijn. Zelfs wanneer ze enkel nog wat comfort, pijnstilling of troost te bieden hebben. Die inzet, dit gevoel voor verantwoordelijkheid, die emotionele betrokkenheid is ook zinderend aanwezig in de verhalen die huisartsen onder elkaar vertellen over hun patiënten. Wellicht is dit...

Mantelzorg is voor fragiele ouderen onmisbaar. De meeste mantelzorgers zijn ook inwonend bij de zorgbehoevende en staan dus in voor een rond de klok permanentie van de zorg. Als huisarts zijn we vertrouwd met het fenomeen van twee oude bomen die samen nog net sterk genoeg zijn om overeind te blijven maar er mag niet veel gebeuren. Lastig, ontroerend (als liefde dan zolang kan duren dan zal het…), soms inspirerend, soms slopend, is de zorg die partners opnemen voor hun dementerende man of vrouw die door het proces langzaam iemand anders geworden is.

Patiënten met het chronischevermoeidheidssyndroom (CVS) vragen veel van onze krachten en energie. Niet groot in aantal, maar intensief in begeleiding, zeker als de huisarts het ‘holistisch’ wil aanpakken en het totale plaatje in ogenschouw neemt.

‘Man doodt ex-partner te X’, ‘Familiedrama in Y ’: het is bijna dagelijkse kost in het nieuws. Als huisarts worden we hiermee gelukkig niet al te vaak geconfronteerd. Wel hebben we dagelijks patiënten op consultatie met eerder vage klachten: aanslepende rug- of hoofdpijn, vermoeidheid, het ‘niet meer zien zitten’. Precies deze veelvoorkomende klachten kunnen door geweld in het gezin van de patiënt veroorzaakt worden. Geweld dat vaak lang verborgen blijft in een sfeer van schaamte, angst en afhankelijkheid. Geweld dat niet altijd fysiek en spectaculair is, maar vaak langdurig en subtiel...

Eén van de meest complexe, wereldomvattende en ingrijpende problemen waarmee ‘onze’ 21e eeuw geconfronteerd wordt, is de problematiek van de klimaatopwarming. Uitgezonderd enkele zeldzame individuele stemmen blijft de medische wereld in België in deze discussie grotendeels afwezig.