Het jaarlijkse bezinningsweekend is voor de vereniging een moment waarop men alles eens duidelijk op een rijtje zet, bestudeert en aan kritiek onderwerpt, waarop men konklusies trekt, voorstellen formuleert en prioriteiten kiest.

Reeds enkele malen werd in het kader van een editoriaal als dit een oproep gelanceerd, gericht op grotere medewerking, niet in het minst van de kant van de «jongeren».

Het is verrassend, vast te stellen dat vanuit zoveel diverse hoeken zo verschillend naar de WVVH wordt gekeken.

De onweerstaanbare drang naar vernieuwing, bij de ene sterker aanwezig dan bij de ander, drijft de mens naar «verandering», naar de vooruitgang.

De WVVH stelde dit jaar de jongerenwerking prioritair, en wel om verscheidene redenen.

De plethora in zijn totaliteit dient aangepakt, het is een realiteit. Ik weet wel, er zijn velen die zeggen, het is nu al te laat.

Nood heeft men aan iets dat men belangrijk vindt, iets waar men zichzelf voor heeft ingezet, veel energie aan besteed, waar men waarde heeft aan gehecht, waarin men (menselijk) geïnvesteerd heeft.

Moment van bezinning: hoe wordt de WVVH gezien? Nog steeds als een bovenpool boven de huisartsen te velde of eerder als een service-organisatie ten dienste van diezelfde huisartsen?

Het is mij niet bekend hoelang men reeds spreekt over de (re)valorisatie van de huisartsgeneeskunde en de eerstelijnsgezondheidszorg.

Oog in oog met het besparingsplan moeten mij enkele bedenkingen van het hart.