Door de sterk evoluerende kennis en technologie in de medische wereld en de vergrijzing van de bevolking groeit de noodzaak tot vroegtijdige zorgplanning (VZP) bij ouderen. In België sterft 9% van de bevolking aan een plotse dood, terwijl 91% sterft aan een ziekte. In deze laatste groep sterft 25% aan kanker.

Ondanks de grote goesting om eraan te beginnen, kijk ik toch met een dubbel gevoel uit naar mijn eerste praktijkervaringen. Er zijn meerdere redenen waarom ik me nog onzeker voel, zowel op het vlak van mijn (nog) beperkte medische kunde als op persoonlijk vlak. Mijn grootste angst is dat ik een medische fout zou maken waarmee ik een patiënt schade zou berokkenen of, nog erger, zijn leven in gevaar zou brengen. Ik blijf met de vraag worstelen hoe ik in echte omstandigheden bij elke patiënt zeker zal kunnen zijn dat ik juist gehandeld heb.

Het was mij opgevallen dat de meeste professoren een klacht vooral beschouwen binnen hun eigen domein, terwijl er vaak meerdere orgaansystemen aan de basis liggen van een probleem. Aangezien de geneeskunde er juist naar streeft om al deze denksystemen te integreren, vond ik mijn huisartsenstage een goede kans om te proberen een klinische differentiaaldiagnose te vormen over de specialismen en orgaansystemen heen. Mijn doel was mijn kennis te integreren door zelf een actief denkproces te doorlopen.

In de module integratieonderwijs tijdens onze opleiding kwam een patiënte met een verhoogd risico op een erfelijke borstkanker spreken. Dat was ongelooflijk interessant en de persoonlijke geschiedenis en de aanpak ervan door de huisarts, chirurg en klinisch geneticus lieten de studenten niet onaangeroerd. De getuigenis van iemand die zelf met het probleem wordt geconfronteerd, laat meer indruk na dan een theoretische PowerPointpresentatie of het leren van een hoofdstuk uit een cursus.

De medische basisopleiding in Vlaanderen is het laatste decennium sterk hervormd. Onder meer geïnspireerd door het zogenaamde Raamplan Artsenopleiding in Nederland (met o.a. de competenties voor een basisarts), werd overgestapt van een klassieke opleiding naar een vorming die van studenten echte basisartsen maakt. Een basisarts heeft voldoende kennis, vaardigheden en de juiste attitudes om te beginnen aan een vervolgopleiding.

Artsen hebben over het algemeen een lagere mortaliteit voor de meeste gezondheidsrisico's, maar een hogere sterfte door zelfdoding. Het onderzoek naar 'Suïcidepreventie bij (huis)artsen' leidt echter niet tot harde cijfers (zie blz. 228). Objectief gezien treft zelfdoding Vlaamse artsen niet meer dan andere Vlamingen. De suïcidecijfers in de algemene bevolking zijn al erg hoog. Beroepsgroepen die sterk op artsen gelijken, doen het veel beter. Door de gebrekkige registratie kunnen deze suïcidecijfers ook een onderschatting van de werkelijkheid zijn. Het suïciderisico onder vrouwelijke artsen is...

Voorkamerfibrillatie (VKF) is na extrasystole de meest voorkomende hartritmestoornis. Eén zesde van de CVA's treedt op bij patiënten met VKF. Doordat een derde van de VKF-patiënten asymptomatisch is of doordat de symptomen niet onderkend worden, wordt de ziekte vaak pas gediagnosticeerd naar aanleiding van een CVA. In totaal treedt 45% van alle CVA’s door VKF op bij patiënten met ongekende VKF. VKF evolueert van een eerste aanval, naar intermittent (aanval duurt >48 uur en 7 dagen). Tot nu toe adviseren de richtlijnen opportunistische screening: bij alle 65-plussers waarbij men de bloeddruk...

Inleiding Voorkamerfibrillatie (VKF) is geassocieerd met een hogere mortaliteit en hospitalisatiegraad.1 Het risico op cerebrovasculair accident (CVA) is vijfmaal verhoogd en het risico op congestief hartfalen is driemaal verhoogd.2 De huidige richtlijnen richten zich op de preventie van CVA enerzijds en het anticiperen op het verhoogde bloedingsrisico bij anticoagulatie anderzijds.1 Het risico op CVA en het bloedingsrisico door anticoagulatie kan respectievelijk worden ingeschat met de CHA2DS2-VASc-score en de HAS-BLED score.1,3-5 De richtlijnen adviseren enerzijds ‘truly low-risk’ patiënten...

Huisartsen zijn een belangrijke partner op het vlak van preventie. Het voorkomen van langdurige uitval wegens psychische klachten op het werk maakt daar deel van uit. Het aantal langdurig arbeidsongeschikte invaliden is de laatste jaren sterk gestegen. Vooral psychische problemen worden hierbij steeds belangrijker. Bij afwezigheid op het werk wegens psychische klachten is het van cruciaal belang langdurige uitval te voorkomen door reeds in een vroeg stadium te interveniëren. Na een afwezigheid van drie maanden daalt immers de kans op een succesvolle of snelle herintrede op de arbeidsmarkt. Om...

In de huisartsenpraktijk valt het op dat patiënten vaak een voorgestelde antibioticatherapie niet nemen, te laag gedoseerd nemen of vroegtijdig stoppen. Patiënten lijken te weinig kennis te hebben over het belang van de juiste inname van een antibioticum. Meerdere onderzoeken gebeurden al over therapietrouw bij chronisch medicatiegebruik. De therapietrouw bij inname van een antibioticum is interessant om onder de loep te nemen omdat een slechte inname niet alleen gevolgen heeft voor de patiënt in kwestie, maar ook een rol speelt in antibioticaresistentie.