Menu

Laatst zag ik in Brussel een frontale botsing tussen twee voetgangers. Ze waren zo verdiept in de wellicht razend interessante berichtgeving op hun smartphone dat ze mekaar niet hadden opgemerkt, met de harde fysieke confrontatie als gevolg. Even keken ze beiden bedremmeld in de richting van de andere – eentje mompelde iets onverstaanbaars – waarop ze gewoon hun weg vervolgden.

Vogels leggen hun ei in mei; drukkingsgroepen doen dat vóór de maand mei. Op 26 mei van dit jaar hebben immers de Vlaamse, federale en Europese verkiezingen plaats.

Het maakt wel degelijk uit welke coalities er aan de macht zijn en welke persoonlijkheden de federale en de Vlaamse portefeuille Volksgezondheid in handen hebben. Maar sommige evoluties komen tot stand, wie er ook aan de macht is. Die evoluties kunnen nog wel versneld, vertraagd, geïntensifieerd, afgezwakt of omgebogen worden door de politiek, maar dàt ze er komen, is al zéker.

In de meeste gemeenten lijken partijen en kandidaten het nog niet te beseffen. Maar het komt hoe dan ook: de opdracht van de gemeenten zal de komende jaren grondig wijzigen. Zorg – welzijn én gezondheid – zal een van de belangrijkste gemeentelijke thema’s worden, naast of soms zelfs boven traditionele sectoren als sport, cultuur, verkeer, milieu, enzovoort.

‘De nieuwe Europese regelgeving over General Data Protection Regulation (GDPR) is gene kattenpis’, hoor ik veel huisartsen zeggen, taalpurist en voormalig VRT-nieuwsanker Jan Becaus parafraserend.

Een goed half haar geleden luidde Hilde D’Hondt, een 63-jarige huisarts uit Lokeren, de alarmbel: “eHealth staat nog helemaal niet op punt maar we moeten wel al elektronisch voorschrijven; hier houdt het op voor mij.” Zij ging op vervroegd pensioen want ze zag het niet meer zitten om voor die enkele jaren de manier van werken nog helemaal om te gooien.

Van patiëntenzijde verschenen in de media en de sociale media enkel negatieve boodschappen over het voornemen van minister Maggie De Block om gemiddelden te laten berekenen voor de afwezigheidsperiode bij borstkanker, lage rugpijn, burn-out, hartinfarct, de plaatsing van een knieprothese, enzovoort.

Ik ben van nature uit een optimist. Voor elke tien negatieve gebeurtenissen zie ik er elf positieve. En wanneer ik dingen ten goede zie veranderen, dan trek ik me daar aan op, zoals ook bij ‘Bewegen op Verwijzing’.

Wat de Eerstelijnsconferentie betekent voor huisartsen en andere zorgaanbieders, is goed uitgelegd door Emelien Lauwerier en Gijs Van Pottelbergh in het vorige nummer van Huisarts Nu. Maar wat betekent ze voor de burger? Wat is relevant voor hem/haar?

MOPA of Moslims en Palliatieve Ondersteuning, dat beschreven wordt op de voorgaande pagina’s, is een heel goed initiatief. Want er is inderdaad een probleem. Een aantal ouder wordende immigranten maakt weinig gebruik van het zorgaanbod dat wij kennen en zeker van de palliatieve zorg en de begeleiding bij het levenseinde.