HANU gaat zijn tiende jaargang in. Een jubileumjaar is een reden tot fierheid, vreugde en dankbaarheid.

Lieven Maes, met een bijna skrupuleuze schroom vanuit een bewust doorleefde personalistische visie over wat etisch is en wat niet, over de begrenzingen van het huisarts-zijn, over gezondheidszorg in de meest ruime kontekst, over groei en geluk, met éérst wat uitleg waarom hij zo huiverachtig staat tegenover het doorspelen van de ideeën die bij hem leven: « De anderen liefst niet beïnvloeden in hun zelf-ontplooiing, laat staan een visie opdringen», met heel veel skepsis ook voor het huidige «bombardement met informatie», dat reële kommunikatie wel eens wegdrukt.

Een bijna instinktieve afkeer van officiële overorganisatie en van pompeuze titulatuur is een bijprodukt dat elk regime in zijn onderdanen tot leven roept. Van ironie, over sarkasme naar cynisme; en dit proportioneel met de mate van inefficiëntie, luiheid en korruptie die deze onderdanen achter de administratieve uitgestreken façade vermoeden. Eén van de emanaties van een georganiseerd parlementair regime is de opdeling van taken in kommissies en werkgroepen. Ik meen dat geen enkele Vlaming — rijk begiftigd als hij is met deze anti-institutionele argwaan zoals boven geciteerd — zulk regime van...