Het medisch beroepsgeheim omvat volgens de code van de medische plichtenleer: «alles wat de geneesheer heeft gezien, gehoord, vernomen, vastgesteld, ontdekt of opgevangen tijdens of bij gelegenheid van de uitoefening van zijn beroep».

Dit verslagboek over een symposium, gehouden ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van de Leuvense Universitaire Huisartsengroepspraktijk, is eigenlijk een handig naslagwerkje geworden voor al wie benieuwd is naar een status quaestionis anno 1985 over de eerstelijnszorg, bekeken vanuit de betrokkenheid van de patiënt.

Het NIVEL-werkplan 1985 is het verhaal van het eerste werkprogramma van de stichting Nederlands instituut voor onderzoek van de eerstelijnsgezondheidszorg (sinds het oude N.H.I. in het nieuwe NIVEL overging).

In de loop van de jaren heeft HANU de titularissen van de verschillende academische huisartsencentra van de Vlaamse universiteiten geïnterviewd. Eén universiteit was nog niet aan de beurt gekomen, namelijk de V.U.B. De verklaring is eenvoudig: in Brussel was er tot voor kort geen huisarts professor in de huisartsgeneeskunde; specialisten namen die functie waar. Als eerste rasexemplaar in zijn soort volgt de Noord-Antwerpse huisarts Wim BETZ er nu de internist Ivo BROECKAERT op aan het hoofd van de afdeling. Zo neemt hij in chronologische orde na Raoul BOELAERT (K.U. Leuven), Hugo JANSSENS (U.I...

Het in de titel genoemde artikel is het beste dat ik ooit over deze materie las. Het vertrekt vanuit het volmachtenbesluit van 31 maart 1987 waarin de regering beslissingen trof over het aantal academiejaren dat een kandidaat in de geneeskundige wetenschappen mag opgebruiken.

Op een voor een keer niet sloganeske wijze wordt een duidelijk te controleren rekensom gemaakt met cijfermateriaal dat nog niet verjaard is.

Zoals dat voor elk seminarieverslag geldt, zal het hier ook wel zo zijn dat het de deelnemers zijn die aan het verslag het meest hebben.

Ook in Nederland behoort de psychologie niet tot de kerndisciplines van de eerstelijn. Men beschouwt de psychologie eerder als een ondersteunende discipline.

Dat de samenwerking tussen huisartsen en centra voor geestelijke gezondheidszorg in Vlaanderen geen eenvoudige zaak is, komt niemand vreemd voor. In de gestructureerde en planmatige Nederlandse gezondheidszorg lijkt echter ook niet alles ideaal te lopen.

In de natuur staat winter gelijk met rustperiode. In de huisartsgeneeskunde echter zijn de maanden voor en na de jaarwende meestal het hoogseizoen.