De auteur bleek al op jeugdige leeftijd een talentvol tekenaar. Dat talent gebruikte ze ook tijdens haar heelkundestages toen ze tekeningen maakte van de operaties van de voorbije dag. Daarnaast was zij al vroeg geïnteresseerd in het visuele van de geneeskunde, vooral in anatomie.

Jaren geleden, toen ik mijn praktijk begonnen was, vertrouwde een ervaren collega me het volgende toe: “Als patiënten met geschenken komen, dan mag je je eraan verwachten dat ze binnenkort van huisarts zullen veranderen.”

Geen andere denker dan Nancy bracht het lichaam zo dicht bij het denken. De vreemdheid van ziekte, medicatie of transplantatie is voor hem de uitvergroting van het vreemd-zijn van het lichaam zelf.

‘W aarom niets doen zo lastig is’ is de titel van een stukje uit Huisarts en Wetenschap. Het artikel gaat over ons omgaan met psychische klachten: hoewel er een grote rijkdom aan mogelijkheden schuilt in het gewoonweg actief luisteren en het niet direct classificeren van iemands klachten, wordt er te veel doorverwezen voor diagnostiek.

Ouderdom komt met gebreken. Desalniettemin ervaren veel ouderen nog voldoening in hun leven. Ongeveer een op zeven heeft het er wel moeilijk mee. Voor hen mag er een einde komen, soms zo vlug mogelijk. Dit heet levensmoeheid: psychisch lijden door een combinatie van een aantal medische en/of niet-medische factoren die ertoe leiden dat iemand geen of slechts weinig levenskwaliteit ervaart en de dood boven het leven verkiest.

Een vrouw uit Pakistan komt op het spreekuur. Sinds enkele weken merkt ze muggenbeten op. Ze toont kleine papels op de voorarmen. Ik bekijk de letsels meer in detail: sommige vormen drie op een rij.