Sinds enkele tijd is de WVVH druk bezig met het realiseren van kontakten naar buiten toe. Waar vroeger zeer intens gewerkt werd aan allerlei projekten, komen we nu met konkrete voorstellen naar huisartsengroepen en V.Z.W.’s en hun overkoepelende organismen.

Patiënten reageren soms heel verschillend op een ingreep. Heeft de ene na een onderzoek, zoals een rectoscopie of een sternumpunktie, geen klachten, dan vindt de andere het een vreselijk pijnlijke zaak, iets wat hij nooit meer mee wil maken.

We zijn weer in de zomerse periode waarin vele collegae uitkijken naar een beetje welverdiende vakantie en een opladen van de batterijen.

Traditioneel organiseert de W.V.V.H. op 1 mei een studiedag voor de Vlaamse, en specifiek de W.V.V.H.-huisarts.

Het is nog veel te vroeg om een inventaris op te maken van het effekt van gezondheidsvoorlichting en -opvoeding zoals de W.V.V.H. nu reeds vijf jaar voert. Wel is er een bepaalde evolutie te bespeuren.

Niet vaak, maar wel indringend wordt de huisarts gekonfronteerd met het probleem van de heroïneverslaving. Aan de huisarts wordt gevraagd «iets» voor te schrijven om de ontwenningsverschijnselen tegen te gaan. In de meeste gevallen is de verslaafde enkel geïnteresseerd in het voorschriftje en heeft hij geen oren voor een andere aanpak van zijn moeilijkheden.

In verband met de ministeriële nota ontstonden nogal wat verschillende oprispingen bij het medisch korps. De WVVH kan, gezien het inhoudelijk belang van deze nota op de funktionering van de huisarts, er niet gewoon aan voorbijgaan.

Nieuwe technieken binnen de geneeskunde vragen uiteraard de aandacht van de huisarts. Zo ook TAPING. Is deze techniek bruikbaar in het algemeen of blijft ze enkel beperkt tot sportmasseurs, fysioterapeuten, sportartsen?

Nu de publikatie van het ministerieel besluit tot vaststelling van de kriteria voor opleiding en erkenning van huisartsen (cfr. HANU '82/10 p. 596) sinds enkele maanden achter de rug ligt, lijkt het ons zinvol hier in een editoriaal eens op terug te komen. Wat wij vooral willen nagaan is enerzijds wat de betekenis hiervan is voor de H.A. geneeskunde in Vlaanderen en anderzijds wat de betrokkenheid van de W. V. V.H. bij dit hele gebeuren is.

«Thuisgezondheidszorg» kent veel mooie omschrijvingen. Ik zou het echter simpelweg als volgt willen formuleren: T.G.Z. is de gezondheidszorg die de patiënt wenst aan huis te ontvangen.