Het Zeepreventorium is een residentieel revalidatiecentrum waar kinderen en jongeren verblijven van zondagavond tot vrijdagnamiddag. Het gescheiden worden van ouders en gezin is voor velen een moeilijke stap. Zo ook voor Jonas. Jonas leek vooraf gemotiveerd om te komen maar zodra de eerste week van start ging, sloeg de heimwee toe en wilde hij terug naar huis.

“Het is alweer een tijdje geleden”, glimlacht ze. “Ik ben nog even langs de hoeve gereden vandaag, toen ik van bij mijn moeder kwam.” Ze pinkt een traantje weg, terwijl ze zich, in haar eigen stijl, gracieus op de stoel vlijt.

Laura is een 15-jarige meid. Op het eerste gezicht altijd speels en goedlachs maar onder het oppervlak belast met donkere gedachten en onverwerkt verdriet. Ze groeide op in een weinig ondersteunende omgeving en was jarenlang getuige van huiselijk geweld.

Het leven is mij zo genadig dat ik, naast mijn huisarts zijn, ook op verschillende niveaus aan studenten geneeskunde, haio’s en praktijkopleiders (po’s) les mag geven of coachen eigenlijk. Ik mag dit al vele jaren doen.

Veranderen doe je pas als je er klaar voor bent. De innerlijke ’pijn‘ moet groot genoeg zijn om routines in vraag te stellen. Een moeilijke situatie kan ons confronteren en tonen wat niet werkt en zou moeten veranderen, maar je moet het wel willen zien.

Is een roman en dito film over het schuin marcheren van een man, voor en nadat hij en zijn vrouw een fatale diagnose krijgen. Hij staat zijn vrouw bij, maar blijft ongecontroleerd vreemdgaan.

Cis is nu tien jaar oud en door zijn congenitale adrenale hyperplasie, een genetisch recessieve aandoening, maakt de bijnierschors te weinig cortisol aan. Kon de diagnose vroeger worden gesteld? En hoe moet het nu verder?

Neyla, een 16-jarig meisje met obesitas, keert voor de tweede keer terug naar het Zeepreventorium. Tijdens haar eerste opname leerde ze de principes van een gezonde levensstijl. Ze verloor gewicht, vond zelfvertrouwen en voelde zich eindelijk comfortabel in haar eigen vel. Terug thuis zette ze haar goede voornemens voort met vastberadenheid en hoop.

We hebben allemaal patiënten die in een rusthuis resideren en daar eigenlijk niet echt thuishoren. Net zoals we patiënten hebben die thuisblijven en daar evengoed niet echt op hun plaats zijn.

Hoe kan het dat er in een groep waarin iedereen weet wat het is om gepest te worden, waarin iedereen vecht met z’n eigen innerlijke demonen, toch zo’n stereotiepe verdeling ontstaat?!