Het is al een tijdje gemeengoed in ons medico-sociaal jargon dat de solo-praxis tot de geschiedenis van de geneeskunde zal gaan behoren.

Een 200.000 personen zijn werkzaam in de gezondheidssector. Hiervan vormen de geneesheren met hun ± 20.000 een gering gedeelte: nog geen 1 op 10.

Zoals in vorige bijdragen over gezondheidsvoorlichting en -opvoeding reeds werd aangestipt, is het mogelijk binnen de G.V.O.-beweging grosso modo twee benaderingsmodellen te onderscheiden die evenwel elk aan het uiterste van een continuüm liggen.

Geachte collegae, Wanneer we de titel van deze uiteenzetting ontleden, dan schuilen daar reeds een aantal belangrijke punten in.

Tot 1968 was de vorming van de Britse dokters er op gericht de medische problemen te zien in het kader van de ziekteleer.

In dit nummer is een editoriaal uit « The Journal of The Royal College of General Practitioners » overgenomen, waarin een treffende beschrijving gegeven wordt van een der fundamentele oorzaken van de krisis-situatie van de huisarts in de zestiger jaren, die achteraf aanleiding is geweest tot een herbezinning over zijn identiteit en een aanzet tot zijn emancipatie.

Het is moeilijk te achterhalen welke elementen allemaal een rol spelen in de evolutie van een vereniging. Het is echter ontegensprekelijk dat een dynamische vereniging in de loop der jaren een evolutie kent. Dit betekent echter niet dat daardoor de basisideeën verloochend worden: een andere benaderingswijze, aksentverIeggingen, inbreng van nieuwe mensen en de aktualiteit kunnen verantwoordelijk zijn voor een ander beeld.

Meer dan 10 jaar geleden werd toevallig vastgesteld dat propanolol (Inderal), oraal en intraveneus toegediend, de oogdruk deed verlagen.

« Huisarts-spilfiguur van de gezondheidszorg » was het tema van een recent editoriaal. Hierin behandelden we het schril kontrast tussen deze veelgehoorde slogan en de realiteit.

Unnecessary separation after birth is now seen to have potentially harmfull effects on the psychological wellbeing of mother and baby and as a result there has been critical appraisal of policies for admitting babies into neonatal units. D.P. Davies