Hoewel Magali mooie vooruitgang had geboekt tijdens de opname in het Zeepreventorium, maakte haar moeder zich zorgen. Ze vreesde dat het thuis niet zou lukken. Magali was te chaotisch, had wisselende stemmingen en haar emoties konden alle kanten op gaan. De ene dag ‘ja’ en de volgende dag een resolute ‘nee’. Naar mijn gevoel perfect normaal pubergedrag, maar Magali’s moeder was hier niet van overtuigd.

Frederik, lees ik in het nieuwe dossier, is geboren in de warme zomer van 1976. Hij is net ontslagen uit de gevangenis en wil daar absoluut niet terug belanden, zegt hij.

Enerzijds is er sprake van ‘fatshaming’ en worden mensen met obesitas onheus behandeld, maar anderzijds is er de tegenbeweging van ‘bodypositivity’.

Simona is gezegend met drie kinderen, twee dochters en een zoon, die elk wel een trekje van haar hebben: eigenwijs en snel boos.

Jasper, vijftien jaar oud, kwam binnen in het Zeepreventorium zoals zoveel jongeren dat doen: schoorvoetend en met een blik ergens tussen onverschilligheid en lichte irritatie. Hij wist waarom hij hier was. “Obesitas kan gevaarlijk zijn”, had de huisarts gezegd.

Marcus, een rijzige elfjarige met schoenmaat 45, zit voor mij met z’n papa. Hij is een virtuoos met de piano, maar heeft het moeilijk op school.

Het Zeepreventorium is een residentieel revalidatiecentrum waar kinderen en jongeren verblijven van zondagavond tot vrijdagnamiddag. Het gescheiden worden van ouders en gezin is voor velen een moeilijke stap. Zo ook voor Jonas. Jonas leek vooraf gemotiveerd om te komen maar zodra de eerste week van start ging, sloeg de heimwee toe en wilde hij terug naar huis.

“Het is alweer een tijdje geleden”, glimlacht ze. “Ik ben nog even langs de hoeve gereden vandaag, toen ik van bij mijn moeder kwam.” Ze pinkt een traantje weg, terwijl ze zich, in haar eigen stijl, gracieus op de stoel vlijt.

Laura is een 15-jarige meid. Op het eerste gezicht altijd speels en goedlachs maar onder het oppervlak belast met donkere gedachten en onverwerkt verdriet. Ze groeide op in een weinig ondersteunende omgeving en was jarenlang getuige van huiselijk geweld.

Het leven is mij zo genadig dat ik, naast mijn huisarts zijn, ook op verschillende niveaus aan studenten geneeskunde, haio’s en praktijkopleiders (po’s) les mag geven of coachen eigenlijk. Ik mag dit al vele jaren doen.