Twan rijdt met zijn vuilniswagen door de zonovergoten straten van de Antwerpse voorstad. Hij is goed geluimd. Het weer zit mee, want de lente heeft het definitief van de winter gewonnen. De frisse ochtend in het voorjaar, zonder wolken, zorgt dat de felgroene eerste blaadjes aan de bomen in een impressionistische luminositeit op een merkwaardige manier in hem worden opgenomen.

Frans werd algauw een goede klant, zowat 16 jaar geleden. Een goede klant, onnatuurlijk, toch? De arts moet alles doen om geen patiënten te zien, want hij moet zorgen dat ze genezen en gezond blijven. Een lege wachtzaal is dan een teken van kwaliteit: het resultaat is bereikt...

“Pat, Thomas heeft een zwaar verkeersongeval gehad deze nacht en is nog te voet naar huis kunnen stappen vanaf de afrit van de autosnelweg, maar voelt nu niks meer in zijn rechterbeen en kan dat niet meer bewegen. We kunnen niet naar de spoed, kun je snel langskomen?” Een telefoon als deze zet onwillekeurig een mechanisme in gang. Een mechanisme dat razendsnel werkt: wat kan het zijn en wat zal ik moeten doen?

Een gure maandagmorgen, tien voor acht... Ik kom de oprit van mijn praktijk opgereden. De kiezeltjes maken een kenmerkend geluid, dat in een plotse frequentieverhoging droog stilvalt na een wat bruusk remmanoeuvre. Een jonge man staat ongeduldig buiten te wachten. Ik zie door mijn beregende voorruit dat hij niet uitgeslapen is. Zijn gitzwarte stoppelbaard voorspelt het ergste. Hij blijft ter plaatse trappelen, een beetje voorovergebogen, met zijn handen diep in zijn zakken. Ik denk dat ik deze jonge vader niet snel genoeg kan voorthelpen.

Oproepen uit vluchthuizen leiden vaak tot gevoelens van onmacht en frustratie bij de betrokken huisarts. Door de crisissituatie van het ogenblik en de onbekende voorgeschiedenis van de patiënt kan hij zijn huisartsengeneeskundige kennis en kunde niet ten volle aanwenden. Factoren zoals “crowding”, automedicatie en beperkte diagnostische mogelijkheden verhinderen vaak een gepaste hulpverlening. Nochtans hebben de bewoners van vluchthuizen groot vertrouwen in de deskundigheid van de huisarts, niet in het minst door zijn lage drempel-functie. Een viertal casussen schetsen deze moeilijke, maar...

Geweld in het gezin. Hoe sta je er als huisarts tegenover en hoe pak je het aan? Wat te doen en hoe te reageren bij een "gewelddadige” oproep tijdens een wachtdienst? Onderstaande tekst reikt na de beschrijving van de casus een mogelijke aanpak en wijze van reageren aan.

Uitgaande van twee enquêtes bij huisartsen en van de literatuur werd in het vorige artikel een beschrijving gegeven van de verschillende aspecten van peptische oesofagitis, zoals die voorkomt in de eerste lijn. Na dit eerste deel waarin vooral het voorkomen, de symptomen en de diagnose besproken werden, volgt nu een overzicht van de behandeling.

Begin 1989 kreeg het Vlaams Huisartsen Instituut en de Société Scientifique de Médicine Generale de opdracht een enquête te verrichten over de ontstekingspathologieën van de slokdarm. De bedoeling was, door middel van een enquête over praktijkgevallen, na te gaan hoe de ontstekingspathologieën van de slokdarm zich in de eerste lijn aandienen, wat de relatie is met de symptomatologie, hoe de huisarts deze aandoening percipieert en welke zijn houding is in verband met diagnose en behandeling.

’t Was weer zo één van die miezerige ochtenden, waar de reumalijders zo’n last van hebben.