Murray, een forse man van 35 jaar, komt opnieuw op consultatie (zie het vorige nummer van Huisarts Nu). Murray is niet enkel heel groot maar ook erg zwaarlijvig en is versierd met tatoeages en piercings.
Ik heb een patiënt die Bernard heet, maar ik noem hem Bernardo. Niet naar een of ander syndroom, maar wel omdat hij me doet denken aan de doofstomme assistent van Zorro.
Murray is een forse man van 35 jaar die niet enkel groot maar ook zwaarlijvig is en versierd is met tatoeages en piercings. Hij presenteert zich voor de vernieuwing van zijn WINZ-certificaat (een document waarbij ik als huisarts moet aangeven of ik vind dat de patiënt om medische redenen al dan niet arbeidsgeschikt is).
Hij kwam tergend traag de consultatieruimte binnen, met zijn schouders wat opgetrokken. ‘Heb zo’n nekpijn’, zei hij. Hij leek gespannen, zo’n type patiënt die zelfs als je de onderzoekstafel zou wegnemen, nog op die hoogte zou blijven hangen.
Op mijn tweede werkdag in Nieuw-Zeeland wandel ik ’s ochtends op mijn gemak naar de praktijk. Bij binnenkomst zie ik dat er in de inkomhal bij de receptie van alles op de grond staat. Het blijkt om schoenen te gaan: één paar kaplaarzen met verse modder eraan en één paar stevige wandelschoenen staan in het gangpad.
Ik heb een zwak voor Bewust Ongehuwde Moeders, iets minder voor de explosieve afkorting van hun levensfilosofie. Je moet het maar doen, zonder steun van een vaderfiguur een kind op de wereld zetten en ‘opbrengen’.
Het is laat in de ochtend wanneer ik Sarah binnenroep, een half uur later dan gepland omdat het nogal een chaotisch spreekuur is geweest met veel papierwerk, ingewikkelde casussen en een handvol patiënten met psychosociale problemen.
De namen van partners spreken we automatisch in een bepaalde volgorde uit. Jan en Dorien klinkt veel beter dan Dorien en Jan. Nelly en André dus ook en niet André en Nelly, want die combinatie ‘bekt’ niet.
Momenteel werk ik in een plattelandspraktijk in Taranaki, Nieuw-Zeeland. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis is 50 minuten rijden. Als huisartsenpraktijk moeten we dan ook patiënten met urgente problematiek stabiliseren tot de ambulance arriveert.
