Zorg bieden voor patiënten die niet meer kunnen genezen, is één van de kerntaken van de huisartsenzorg. Vaak doen huisartsen dit als vanzelfsprekend, ingeweven in de dagelijkse zorg voor hun patiënten. Palliatieve zorg kent verschillende vormen, van eenvoudige bijstand en begeleiding tot gespecialiseerde ondersteuning naar het levenseinde.

Marie, een 35-jarige vrouw, komt op raadpleging met drie dagen >38 °C, wat krampende bovenbuiklast en nausea. Er is geen braken of diarree. Wel klaagt ze over pijn in de spieren. Haar eetpatroon is ongewijzigd. In de huisartsenpraktijk kwamen al enkele patiënten met dergelijke klachten langs, die telkens uitmondden in ‘buikgriep’.

Op verzoek van Herman bezoeken wij, twee LEIFartsen, hem op zijn kamer in het woonzorgcentrum. Deze vriendelijke man van 77 jaar vertelt meteen klaar en duidelijk dat het voor hem zo niet meer verder kan. Zelfstandig leven is niet meer mogelijk. Hij is aan het bed gekluisterd door een combinatie van Parkinson met invaliderende motorische stoornissen.

Het lezen van de euthanasiecasus van Herman in het woonzorgcentrum roept heel wat juridische vragen op. Is de arts wettelijk verplicht om in overleg te gaan met de directie? Moet het verpleegkundig team erbij betrokken worden? Schendt een arts het beroepsgeheim wanneer hij/zij het euthanasieverzoek bespreekt met derden? Kan er sprake zijn van een gedeeld beroepsgeheim?

Every year, 800 to 900 new HIV diagnoses are made in Belgium. This corresponds to two to three diagnoses per day. An estimated 20,000 people in Belgium are living with HIV, and 2,000 to 3,000 people are still unaware that they are infected.

Bij het verduidelijken van klachten wordt vaak teruggegrepen naar een diagnostisch landschap. Er doen zich echter situaties voor waarin patiënten veel meer baat hebben bij het oppuntstellen van de psychosociale problematiek, zelfs indien men zich aandient met een acuter probleem.

Een ‘gedwongen opname’ is het laatste redmiddel in een onhoudbare situatie. Vaak zijn er al heel wat acties aan voorafgegaan, zonder succes. Deze casus beschrijft welke stappen de huisarts kan ondernemen bij een patiënt met een psychiatrische problematiek. In de volgende artikels worden ook de juridische aspecten en de mogelijkheden van de ombudsdienst geestelijke gezondheidszorg besproken.

Een studente van 23 jaar meldt zich met een plots afhangende linkergelaatshelft. Welke ernstige aandoeningen kunnen worden uitgesloten? En hoe ziet de prognose en behandeling eruit?

Bij vermoeden van huiselijk geweld is het noodzakelijk om door te vragen naar situaties zonder te oordelen. Hoe een balansanalyse van het gezin maken en komen tot een plan van aanpak?

Op een drukke maandagmiddag zie ik in mijn nieuwe plattelandspraktijk in Nieuw-Zeeland Steve, een 50-jarige melkboer uit de regio, die slechts zelden de praktijk bezoekt. Een jongere dame, die ik eerder al als patiënte zag, begeleidt hem. Bij navraag blijken de twee vrienden van elkaar te zijn. Als ik vraag waarvoor Steve vandaag op doktersbezoek komt, zegt hij zonder emotie: “Ik heb pijn op de borst en zij (wijst naar zijn vriendin) vond dat ik daar toch maar eens mee naar de dokter moest gaan.” Zijn vriendin knikt: “Ik wil gewoon zeker zijn dat hij geen hartinfarct heeft ofzo.”