De coronapandemie brengt een hoop maatregelen met zich mee: mondkapjes dragen, regelmatig handen wassen, oppervlakken ontsmetten, ventileren van binnenruimtes, afstand houden en contacten beperken. Dit allemaal om de verspreiding van SARS-CoV-2 tegen te gaan.

Het nieuwe jaar is stormachtig begonnen; een zoveelste virusgolf kwam onverwacht aanrollen en verraste gevaccineerden en ongevaccineerden. Ook huisartsenpraktijken zagen de telefonische contacten en het klinische werk weer pieken. Sta je er alleen voor, of met de beperkte hulp van een telesecretariaat, dan is het pompen of verzuipen.

Dit opiniestuk verwoordt een controversieel standpunt van een collega-huisarts over COVID-vaccinaties. De redactie van Huisarts Nu staat achter de strategie om zoveel mogelijk mensen te vaccineren, want anders blijft SARS-CoV-2 smeulen in de groep van ongevaccineerde mensen. Uiteindelijk blijft COVID-19 een urgentie voor de volksgezondheid en zorgt het nog steeds voor oversterfte. Toch vinden we het interessant om dit standpunt over al dan niet (verplicht) vaccineren integraal te publiceren.

Tijdens de eerste en tweede lockdown kon een deel van de verslaafden niet meer worden bereikt en stopte hun begeleiding abrupt. Hierdoor was er een hogere kans op herval en intensiever gebruik. Is ook een noodplan voor verslavingszorg nodig?

Huisartsen en andere zorgverleners lopen een groot risico op een besmetting met SARS-CoV-2. Uit dit onderzoek blijkt dat het infectierisico vooral tijdens de tweede golf hoger was.

Om de kans op COVID-19 te bepalen is het klinisch relevant het moment in de epidemie te kennen, maar ook de leeftijd, het geslacht, de risicofactoren, symptomen en vaccinatiestatus van de patiënt.

Een groot aantal patiënten die ernstige symptomen of complicaties vertonen bij COVID-19, hebben overgewicht of lijden aan obesitas. Deze aandoening blijkt een belangrijke risicofactor te zijn voor ernstige complicaties en verhoogde mortaliteit bij COVID-19-patiënten.

There’s no such thing as a society, verklaarde Margareth Thatcher ooit: mensen moeten vooral voor zichzelf zorgen. Dit vormde het credo van de neoliberale maatschappij waar alles aan het privé-initiatief wordt overgelaten en men zo weinig mogelijk overheidsinmenging wil.

Sofie is een van de drie mensen uit mijn kennissenkring die in maart 2020 een ‘milde’ COVID-19 kregen en waarover hun wanhopige familie begin mei 2020 me om raad vroeg, omdat ze nog steeds ziek waren met zeer ernstige mentale en lichamelijke klachten.

Het bevragen, registreren en analyseren waar een besmetting met COVID-19 zich heeft voorgedaan, gebeurt in België nauwelijks. Deze huisartsen gingen daarom zelf aan de slag.

Een deel van de patiënten die COVID doormaakten, blijft langer ziek dan initieel verwacht. Wat is nodig om deze patiënten beter op te volgen?

Patiënten met diabetes hebben een verhoogd risico op een ongunstig verloop van COVID maar ook op gezondheidsproblemen door uitstel van zorg. De huisarts is hier een essentiële schakel.

De huidige voorzorgen in ziekenhuizen met afstand houden, gescheiden looproutes en consequent gebruik van persoonlijk beschermingsmateriaal maken de kans op besmetting tussen een zorgverlener en patiënt een pak kleiner. Een patiënt die in een ziekenhuis verblijft of deze instelling bezoekt voor onderzoek of behandeling, loopt geen reëel risico om daar COVID-19 op te lopen.

De lockdown tijdens de coronapandemie heeft vele gevolgen, waaronder ook een mogelijke toename van het aantal personen met tuberculose. Wie op zoek is naar een heldere update over deze aandoening, kan het vijfde deel van het Compendium Geneeskunde 2.0 raadplegen. Hieronder vindt u een korte samenvatting van dit hoofdstuk.

Wat begon als een verontrustend verhaal uit China, heeft zich razendsnel verspreid en heeft ondertussen reeds maanden heel de wereld in de ban. De 2020 COVID-pandemie is een uitdaging voor de hele gezondheidszorg, maar treft zeker ook de ouderenzorg hard. Op het moment van het schrijven van dit artikel op 15 juni 2020 telt ons land 9661 overlijdens gelinkt aan deze COVID-uitbraak waarvan 4848 in woonzorgcentra (WZC’s).

Zorgverleners die patiënten met COVID-19 behandelen, ervaren een minder goede slaapkwaliteit. Sociale steun verlaagt bij deze zorgverleners angst en stress, wat leidt tot een hogere eigen effectiviteit. Deze studie laat evenwel niet toe om causale relaties te leggen.

Deze studie toont aan dat er een duidelijke nood is aan ondersteuning en begeleiding van zorgverleners in crisistijden. Door gepaste zorg aan te bieden, afgestemd op het niveau van mentaal welzijn van de zorgverleners, kan men adequaat te hulp schieten. Dit is essentieel aangezien dit virus een blijvende impact kan hebben op het mentale welzijn van de zorgverleners.