"In de geschiedenis is de vooruitgang met bloed geschreven.” Dat is een uitspraak van Emma Goldmann, een feministe uit de vorige eeuw. Het boek dat Marc Boogaerts schreef, beschrijft daarnaast hoe doorheen de geschiedenis opvattingen over bloed veranderden en tot welke gevolgen dat allemaal heeft geleid.

Het risico op een aneursyma wordt niet altijd in het medisch dossier genoteerd, waardoor veel afhangt van het nietpluisgevoel van de huisarts. Bij een biscupide aortaklep, de meest voorkomende hartafwijking, moet de huisarts altijd op zijn hoede zijn. Deze casus gaat verder op het artikel over screenen op aneurysma, dat in het vorige nummer van Huisarts Nu verscheen.

"De negatieve effecten van eenzaamheid en sociaal isolement op de gezondheid en de levensverwachting zijn groter dan andere risicofactoren zoals luchtvervuiling, gebrek aan beweging, gebrekkige voeding, overgewicht of roken en zwaar alcoholgebruik.”

Af en toe beantwoordt het verloop van een bepaald ziektebeeld niet aan wat we verwacht hadden. We zijn dan genoodzaakt om onze oorspronkelijke werkdiagnose te herzien. Het opstellen van een diagnostisch landschap is daarbij een efficiënt hulpmiddel.

“Eenieder die zich wil ontfermen, over zalen vol zieken die lopen te kermen; dat dit boek jullie wijzer mag maken, en ziekte en pijn wat sneller zal staken.”

Zet twee huisartsen bij elkaar en algauw zullen zij casussen met elkaar uitwisselen. Welnu, dit boek biedt honderd casussen, regelrecht uit de praktijk gehaald. Het boek laat zich nog het gemakkelijkst lezen als een tussendoortje, telkens als je even niets te doen hebt.

Doorheen de evolutie is het voor onze overleving van levensbelang gebleken om voortdurend op de reuk te kunnen vertrouwen. Daardoor ademen wij van natuur uit door de neus, de verklaring waarom baby’s obligate neusademers zijn.

Een tiende van de schoolgaande jeugd zou al eens een periode van langdurige buikpijn doormaken. Slechts bij zeven op tien wordt een lichamelijke oorzaak gevonden. De hinder die deze kinderen ervaren, doet niet onder aan die van kinderen met een chronische ziekte.

Op een navorming enkele jaren geleden werd een casus voorgesteld van een dementerende parkinsonpatiënt die hyperseksueel geworden was. Wat lacherig ging de spreker in op de wijze waarop hij het leven van de residenten in het woonzorgcentrum onveilig maakte om vervolgens tot de orde van de dag over te gaan.

In elke huisartspraktijk valt deze situatie wel te herkennen: een vrouw valt voor het charisma van een man, vervolgens gaat ze ten onder in haar relatie door zijn eigendunk en verwaandheid maar toch blijft ze bij hem. Hoe komt dat een dergelijke niet-wederkerigheid in stand wordt gehouden?