Huisartsen zijn het eerste aanspreekpunt voor de patiënt, en we gaan ervan uit dat we open staan voor alle denkbare problemen. Dat is ten slotte de kern van onze job. Maar om dat waar te maken, zijn we best bedacht voor drempels die niet meteen zichtbaar zijn, maar wel voelbaar voor de patiënt.

Hun aantal groeit zienderogen: mensen die belangeloos instaan voor hun chronisch zieke familielid of vriend. Een moeder die zorgt voor haar kind, een zoon of dochter die zorgt voor hun demente ouder.

Stel: een 24-jarige briljante student derde master geneeskunde aan de Katholieke Universiteit Leuven ambieert een coassistentschap psychiatrie. Wat denkt u dat hij te horen krijgt van zijn opleider huisartsgeneeskunde: ‘Interessant! De geestelijke gezondheidszorg zit in de lift en met de recente ambulantisering van zorg voor personen met een psychische kwetsbaarheid staan heel wat innoverende projecten op stapel.’ ‘Elke dag word ik in mijn praktijk geconfronteerd met de ellende die verslaving kan aanrichten. Ik heb daar als huisarts te weinig grip op. Het is ontzettend belangrijk dat er...

Deze maand behalen een paar honderd huisartsen-in-opleiding (haio’s) hun erkenning als ‘volwaardig’ huisarts. Ze hebben een lang en grondig traject achter de rug van basiskennis, omgaan met evidence, klinische stages en ervaringsgericht leren in een opleidingspraktijk, het ‘echte’ werk. Twee jaar om de hele medische bagage te boetseren tot een eigen stijl. In het begin wat aarzelend, onzeker, maar met steeds meer vertrouwen in de groei naar een eigen invulling van het huisarts zijn.

Wat de Eerstelijnsconferentie betekent voor huisartsen en andere zorgaanbieders, is goed uitgelegd door Emelien Lauwerier en Gijs Van Pottelbergh in het vorige nummer van Huisarts Nu. Maar wat betekent ze voor de burger? Wat is relevant voor hem/haar?

De Eerstelijnsconferentie was even 'slikken' voor de modale huisarts. Ons gekend hulpverleningsmodel staat op de helling. De eerste lijn is een 'team', concludeert Guy Tegenbos in dit nummer. Hij is een bevoorrecht getuige van het proces van deze Eerstelijnsconferentie. Maar werken we al niet lang 'in een team'? Ja, met de huisarts als spin in het web van de eerste lijn, de coördinator van de zorg, het centrale aanspreekpunt.

MOPA of Moslims en Palliatieve Ondersteuning, dat beschreven wordt op de voorgaande pagina’s, is een heel goed initiatief. Want er is inderdaad een probleem. Een aantal ouder wordende immigranten maakt weinig gebruik van het zorgaanbod dat wij kennen en zeker van de palliatieve zorg en de begeleiding bij het levenseinde.

Palliatieve patiënten met een migratieachtergrond doen zeer weinig een beroep op het bestaande aanbod. Vaak zijn ze niet op de hoogte van het bestaan van deze zorg en weten ze niet wat comfortzorg inhoudt.

Er zijn aandoeningen die boeien en ook vermoeien. Hiv is er zo één. Aids is, excuseer mij de uitdrukking, een razend interessante aandoening. Er is één duidelijke oorzaak, een virus. Wat een verademing tussen al die multifactoriële, complexe chronische aandoeningen die onze dagtaak helemaal opvullen. Wie besmet is, blijft levenslang drager en progressief ontwikkelt zich een intrigerend ziektebeeld met exotische syndromen: Pneumocystis carinii-pneumonie, cryptokokkenmeningitis en een huidaandoening (eigenlijk een vaatziekte), het Kaposi sarcoom.

In mijn laatste jaar aan de universiteit werd ik voor het eerst geconfronteerd met het belang van een goede huisarts.