Op de aanbeveling ‘Orale anticoagulatietherapie door de huisarts’ die in Huisarts Nu 2010;39:S1-S36 verscheen, kwam een vraag in verband met de dosisaanpassing van warfarine.

Vele collega’s zullen de uitdaging herkennen die ligt in de aanpak van patiënten met de problematieken zoals die in het artikel van S. Blancke over mindfulness en cognitieve gedragstherapie worden beschreven (zie blz. 137). Dat cognitieve gedragstherapie hier een therapeutisch antwoord kan zijn, is bemoedigend.

Waarom werken artsen zo hard, waarom is er bij artsen zoveel inzet? De motieven zullen wel complex zijn, maar zowel bij huisartsen in opleiding als bij artsen met een lange staat van dienst is telkens opnieuw te voelen hoe betrokken ze zijn op hun patiënten, hoe verantwoordelijk ze zich voelen voor hun gezondheid en welzijn. Zelfs wanneer ze enkel nog wat comfort, pijnstilling of troost te bieden hebben. Die inzet, dit gevoel voor verantwoordelijkheid, die emotionele betrokkenheid is ook zinderend aanwezig in de verhalen die huisartsen onder elkaar vertellen over hun patiënten. Wellicht is dit...

‘Complexiteit’ als nieuw paradigma voor de interpretatie en analyse van biologische en maatschappelijke fenomenen is nog maar weinig ingeburgerd in de medische wetenschap. Nochtans biedt de theorie ons de mogelijkheid om deze fenomenen op een meer genuanceerde en correcte manier in te schatten. In dit nummer wordt een eerste aanzet gegeven om deze boeiende materie aan te snijden. In een eerste artikel legt G. Goderis de theoretische grondslagen van complexiteit uit en wordt een brug gemaakt naar de interpretatie van ziektegedrag. In een volgende artikel past H. Wynants dit model toe op het...

Patiënten met het chronischevermoeidheidssyndroom (CVS) vragen veel van onze krachten en energie. Niet groot in aantal, maar intensief in begeleiding, zeker als de huisarts het ‘holistisch’ wil aanpakken en het totale plaatje in ogenschouw neemt.

‘Man doodt ex-partner te X’, ‘Familiedrama in Y ’: het is bijna dagelijkse kost in het nieuws. Als huisarts worden we hiermee gelukkig niet al te vaak geconfronteerd. Wel hebben we dagelijks patiënten op consultatie met eerder vage klachten: aanslepende rug- of hoofdpijn, vermoeidheid, het ‘niet meer zien zitten’. Precies deze veelvoorkomende klachten kunnen door geweld in het gezin van de patiënt veroorzaakt worden. Geweld dat vaak lang verborgen blijft in een sfeer van schaamte, angst en afhankelijkheid. Geweld dat niet altijd fysiek en spectaculair is, maar vaak langdurig en subtiel...

Therapieontrouw van patiënten in de behandeling van type 2 diabetes is een probleem dat zowel medicatie- als levensstijlinterventies betreft. Men schat dat slechts 63% van de bevolking na een jaar zijn chronische medicatie nog correct inneemt en dat ongeveer 30% van de ‘medicatiedagen’ niet correct wordt ingevuld. Volgens een andere studie zou 65% van de patiënten zijn dieet correct volgen, maar slechts 19% zou voldoende lichaamsbeweging nemen.

Eén van de meest complexe, wereldomvattende en ingrijpende problemen waarmee ‘onze’ 21e eeuw geconfronteerd wordt, is de problematiek van de klimaatopwarming. Uitgezonderd enkele zeldzame individuele stemmen blijft de medische wereld in België in deze discussie grotendeels afwezig.

Op de aanbeveling ‘Gebruik van medicatie bij urgenties’ (Huisarts Nu 2008;37:472-504) kwam een reactie vanuit de validatiecommissie van Cebam. Een van deze leden vroeg zich af waarom in tegenstelling tot de namen van auteurs en experts de namen van de vijf leden van deze commissie in de aanbeveling niet expliciet vermeld werden. U leest hieronder het antwoord van Filip Cools en Bert Aertgeerts, respectievelijk directeur en voorzitter van Cebam.

Onze samenleving moet op een andere manier met ouder worden en ouderen omgaan. In onze westerse samenleving is er naast de opmerkelijke veroudering, vergrijzing en verzilvering ook een belangrijke verschuiving aan de gang in het optreden van ziekten en het ziek zijn bij ouderen.