Angel flirt met de zestig jaar en dat voelt hij. Het is nu anders dan z’n dito gedrag van enkele decennia geleden. Toen reeg hij de veroveringen aan één, beetje grappig wel want hij is de enige eigenaar van een priapismus die ik ooit (buiten de boeken) aanschouwde.

Anaïs is een meisje van 15 jaar dat ondertussen een tweetal maanden in ons centrum verblijft. Tijdens onze eerste kennismaking liet ze meteen een behoorlijke indruk op mij na. Eerst en vooral leek haar smartphone geen twee minuten stil te staan. Na vijf minuten vroeg ik mij oprecht af hoeveel ‘biepjes’ zo’n ding kan geven per minuut. Het hebben van een doktersconsult leek haar ook totaal geen reden om het beantwoorden van de berichtjes uit te stellen. Hoezo, moet je de ander aankijken in een gesprek?! Ik voelde me plots heel ouderwets…

Zoals het lot van 440 andere medicamenten is Dominieks insuline niet meer voorhanden. Dankzij een patiëntgerichte apotheker hebben we een tijdje kunnen gebruikmaken van een voorraad die hij, vermoedelijk, legaal betrok. Die is nu op.

Men zegt dat één dag je leven kan veranderen. Welke dag het ‘m deed, weet ik niet maar een afwezigheid van zeven weken bleek voldoende om een gendertransitie door te maken. Voor ik in ouderschapsverlof vertrok had ik een consultatie met Jana, na mijn verlof met Théo.

Huisartsen zijn specialisten van de context en van de multimorbiditeit. Daarom trek ik voldoende tijd en ruimte uit voor huisbezoeken aan patiënten met een chronische aandoening. Elke week, op dinsdag- en donderdagvoormiddag.

Ondanks alle bewezen voordelen van borstvoeding, draait het in de praktijk al eens anders uit. Nieuwe moeders missen soms het vertrouwen om door te zetten, vaak omdat ze amper voorbeeldfiguren hebben gehad.

Sociale media zijn niet meer uit onze samenleving weg te denken. Ook als gezondheidszorgorganisatie ontsnap je er niet aan. Zo circuleerden er ook in ons Zeepreventorium filmpjes waarin enkele jongeren de spot dreven met zorgverleners binnen ons centrum door hen na te spelen. Wanneer je dit hoort, heb je wel de drang om je nooit zwijgende smartphone bij de hand te nemen en het desbetreffende materiaal meteen op te zoeken. Toegegeven, ik was ook nieuwsgierig!

Mimile is een verkleinwoordje van Emile, 75 jaar. Een diminutief past zo goed bij deze man omdat hij zo ‘bère cute’ is. Deze olympisch kampioen morbiditeit heeft een ingegroefde glimlach in zijn karakterkop. Mimile is heel groot, maar door zijn neurodegeneratieve, metabole, pulmonaire en cardiale aandoeningen, is hij wat gekrompen. En in een rolstoel of zo’n Benidorm Bastard-bakje kom je ook niet imposant over.

Een gedwongen opname is vaak een traumatische ervaring. Deze patiënt doet haar persoonlijk verhaal, wat uiteindelijk een positieve ervaring werd met ruimte voor eigen keuzes.

On Tuesday morning, during consultations at the asylum center, I meet Brahim. In his file, I read that during his escape route from North Africa to Belgium, he jumped from a high wall and broke one of his vertebrae. Two years have passed, but Brahim still has a lot of pain in his back. He is told every time that the pain is no longer related to the fracture itself, which (according to a recent CT scan) has now healed. He was referred to a physiotherapist and given pain medication, but nothing helped.