In november 1996 wijdde Huisarts Nu een volledig themanummer aan de nieuwe diagnostische logica of besliskunde, zoals die de laatste jaren in Vlaanderen werd ontwikkeld. In een nieuwe artikelenreeks worden deze besliskundige begrippen en taal gehanteerd om telkens een illustratieve casus uit te werken. In de casus in dit nummer wordt een buikpijnpatiënt besproken, bij wie de oorzaak van zijn klacht misschien functioneel of psychosomatisch is. We behandelen eerst de casus stap voor stap en onderbreken telkens om samen met de lezer de besliskundige redenering op te bouwen. Daarna volgt een...

Wat hebben huisartsenkringen nodig om aan kwalitatieve en huisartsgerichte navorming te doen? Dit was het uitgangspunt van een onderzoek dat de WVVH in 1995 organiseerde. Eerst werd onder­zocht welke navorming huisartsenkringen op dat moment aan hun leden aanboden. Welke topics kwamen veel aan bod, hoe werden de onderwerpen gekozen en gegeven, over welke middelen beschik­ten de huisartsenkringen? Hieruit konden de behoeften en noden worden afgeleid. Opvallend was dat nog heel wat navorming ex cathedra wordt gegeven en dat binnen de kring een te kleine groep instaat voor het meeste werk en de...

Met de invoering van het accrediteringssysteem za­gen ook de lokale kwaliteitsgroepen, of kortweg de LOK's, in 1997 het daglicht. De Stuurgroep Kwaliteits­bevordering, een gemengde commissie van het Vlaams Huisartsen-­parlement, volgde hun werking van in het begin. Via een enquête ging ze de samenstelling en werking van de LOK's na en peilde ze naar de wijze waarop LOK's kwaliteitsbevordering toepassen en welke ondersteuning ze op dit vlak verwachten. De vraag naar meer ondersteuning bleek groot, zowel op wetenschappelijk als praktisch vlak.

Zullen artsen in de toekomst meer aansprakelijk worden gesteld voor schade aan de patiënt? Door expliciet kwaliteitsnormen te formuleren krijgt immers zowel de rechter als de patiënt een instrument in handen om de arts op zijn zorgvuldigheid te beoordelen. Op korte termijn zullen de aansprakelijkheidsvorderingen hierdoor zeker stijgen. Op lange termijn echter zal er in de praktijk een hogere kwaliteit ontstaan, waardoor het aantal schadegevallen sowieso zal dalen. De aansprakelijkheidsvorderingen zullen ook een realistischere grondslag krijgen en vaker worden ingegeven door medisch...

Artsen willen helpen. Artsen willen mensen helpen. Het is hun beroep, hun professie, hun roeping: mensen, of beter, patiënten helpen. En, iemand helpen heeft toch een hoge morele waarde? Zijn alle middelen dan niet goed om dit te doen? Bestaat de vrijheid van de arts er dan niet in alle middelen aan te wenden om patiënten te helpen? Is de arts niet aan die vrijheid gebonden? Door een eed, bijvoorbeeld. Leeft een arts niet onder de belofte zich naar zijn beste oordeel en vermogen aan deze eed te houden?

Medische profielen zijn bedoeld om de kosten binnen de gezondheidszorg beter te beheersen. Ze geven informatie over het verstrekkers- en voorschrijf­gedrag van artsen. Op basis van die informatie kan de verdeling van het budget worden bijgestuurd. Hoewel huisartsen in dit totaalbudget een kleine minderheid (6%) vormen, zijn ze toch een goed gecontroleerde groep. Reden hiervoor is juist hun vrijheid van diagnose en therapie: zij genereren of bepalen mee de kosten voor andere sectoren van medische verzorging. De medische profielen worden dan ook meer en meer gebruikt om het consumptiepatroon van...

Artsen zijn vrij te beslissen welke middelen ze aanwen­den om tot een diagnose en behandeling te komen. Deze vrijheid is zowel in wetten als in deontologische regels vastgelegd, maar is daarom niet absoluut. De vrijheid van de arts wordt in de eerste plaats beperkt doordat de patiënt zijn of haar toestemming moet geven. Daarnaast zijn er een aantal wetten en deontologische richtlijnen die beperkingen opleggen om "misbrui­ken" tegen te gaan. Ook de evolutie binnen de zorgverlening zelf brengt een aantal restricties met zich mee.

De begrippen "vrijheid van diagnose en therapie" zijn ty­pische producten van een "experience" based medicine: een geneeskunde gebaseerd op ervaring. Met de ontwikkeling van de "evidence" based medicine komt aan deze abso­lute vrijheid een einde: de arts heeft voortaan rekening te houden met wetenschappelijke feiten. Ook de "evidence based policy" legt beperkingen op: de middelen zijn niet langer onbegrensd waardoor keuzes moeten worden gemaakt. De professionele autonomie, die vroeger vanuit de individuele arts werd gedefinieerd, heeft hoe lan­ger hoe meer betrekking op het medische beroep als...

Met de ontdekking van de sulfamiden en penicilline begon de geneeskunde na de tweede wereldoorlog aan haar succesverhaal. Alles leek mogelijk tot er in de jaren '70 een reactie kwam op de ongebreidelde groei: de ont­wikkelingen in de geneeskunde brachten ook neveneffecten met zich mee. Nu is de geneeskunde op zoek naar een nieuw evenwicht waarbij ze moet rekening houden met extern opgelegde voorwaar­den. De gezondheidszorg in België is niet langer de zaak van een individuele arts en patiënt, maar speelt zich af binnen een veel bre­der, maatschappelijk kader met verschillende actoren.

Hoe moeten artsen anno 1998 hun vrijheid van diagnose en therapie invullen? Vanuit verschillende invalshoeken worden immers beperkingen opgelegd. Hoeveel bewegingsruimte heeft de arts nog? Bedreigen aanbevelingen en maatschappelijke factoren deze vrijheid of zijn zij er een verruiming van? Vanuit deze bedenkingen groeide het thema voor het jaarlijkse Ledencongres van de Wetenschappelijke Vereniging van Vlaamse Huisartsen. De voordrachten van dit congres werden voor dit themanummer over "Vrijheid van diagnose en therapie" tot artikels herwerkt. Omdat de WVVH 35 jaar bestaat, is het ook een...