De huisarts is dikwijls de vertrouwenspersoon van een heel gezin. Hij heeft de kinderen nog weten geboren worden, hun kinderziektes nog gekend ... Indien hij echter “verdachte” symptomen begint op te merken bij de kinderen, gaat het dan om mishandeling of niet? Moet hij het openbaar maken of niet? Wat als hij zich vergist? Met al deze vragen staat de huisarts meestal alleen. Bijgaand artikel laat zien hoe dit isolement kan worden doorbroken, zonder het vertrouwen van het gezin te schaden. De bedenkingen in dit artikel zijn gegroeid uit ervaringen van een vertrouwenscentrum in Hasselt.

Vrouwen die het slachtoffer werden van geweld, hebben nood aan deskundig advies. Als huisarts kan je hen wel medische en psychologische hulp bieden, maar dikwijls komen er ook vragen over de mogelijkheden om de dader gerechtelijk te vervolgen. Om de patiënten hierop een beter antwoord te geven, volgt er een overzicht van de juridische stappen die ze na de geweldpleging kunnen ondernemen. Als arts ben je dikwijls verantwoordelijk voor het medisch bewijsmateriaal van de geweldpleging. Om dit medisch onderzoek nauwkeuriger uit te voeren, werd de "Set Seksuele Agressie" ontworpen. Wat dit juist...

Geweldervaringen opsporen verloopt niet van een leien dakje. Zo zijn de weerstand van de betrokkenen om over hun ervaringen te spreken en de moeilijkheid om vage signalen te herkennen, enkele hinderpalen. Nochtans blijken geweldervaringen effectief met een daling van de kwaliteit van het leven gepaard te gaan. Deze daling wordt niet alleen door de slachtoffers subjectief waargenomen. Cijfergegevens tonen dit aan. Dit artikel reikt aan de huisarts hulpmiddelen bij de opsporing van geweld aan.

Hoe vaak trek je als huisarts je werkbrauwen op bij een tegenstrijdige of verwarde uitleg over verwondingen bij een kind? Het stellen van de diagnose van kindermishandeling is dikwijls een langdurig proces, dat met multidisciplinair overleg gepaard gaat. Uit cijfergegevens van het Vertrouwensartscentrum Brussel blijkt dat huisartsen slechts zijdelings bij de meldingen aan dit centrum betrokken zijn. In hoeverre zijn ze van de specifieke risicofactoren op de hoogte en hoe springen ze volgens de ervaring van dit centrum hiermee om.

De klinische bloeddrukmeting op het consultatieuur van de arts blijkt belangrijke tekortkomingen te vertonen, te wijten aan de meetmethode. Grote schommelingen blijven verborgen en de prognose van de individuele patiënt wordt niet zichtbaar. Geven de nieuwe meettechnieken en de thuismetingen door de patiënt zelf nauwkeuriger resultaten?

Functionele zorg en doelgericht medisch handelen zijn twee nieuwe, voor de huisarts in de toekomst erg belangrijke invalshoeken. In Schotland werd met betrekking tot de zorg voor dementerenden een dergelijk zorgmodel uitgebouwd. Op basis van dit praktijkvoorbeeld wordt in dit artikel de vraag naar de draagwijdte van deze modellen toegelicht. De organisatie van de Belgische gezondheidszorg op dit specifieke terrein komt hierbij tevens aan bod.

Momenteel verloopt de screening op levensbedreigende aandoeningen in ons land zonder overleg en zonder vast plan op enkele uitzonderingen na. Zo blijken de vrouwen met het hoogste risico op cervix-carcinoom het minst vaak gescreend te worden. Dergelijke tegenstrijdigheden vragen om meer duidelijkheid over de plaats van screening binnen de preventieve taak van de huisarts. De principes die meespelen bij een beslissing over zin en onzin van bepaalde screeningsinterventies in de huisartsenpraktijk komen in het eerste deel van dit artikel aan bod. In het tweede deel dat in de volgende editie van...

Het medisch model loopt gevaar het biologische oorzaak-gevolg denken door te trekken naar de lichaamsbeleving, het psychische functioneren en de relatiewereld, ten koste van het verrijkende en betekenisscheppende moment in de arts-patiënt ontmoeting. In de hedendaagse huisartsengeneeskunde, en meer bepaald in het model van methodisch werken, is de verbale communicatie te zien als een verlengstuk van de onderzoekende, analytische, medische blik. Dit verrijkt het vaardigheden-arsenaal van de huisarts. Het causalistisch denken, eigen aan de biogeneeskunde, breidt zich uit van het organische naar...