Hydrochloorthiazide (HCT) is wereldwijd het meest voorgeschreven thiazidediureticum. Maar is dit het meest doeltreffende? Chloortalidon en HCT lijken structureel goed op elkaar, maar er is een indrukwekkend verschil in halfwaardetijd: bij HCT is deze 3-13 uur met belangrijke individuele verschillen, en bij chloortalidon 50-60 uur, indrukwekkend langer dus.

Chronische lage rugpijn komt frequent voor en is moeilijk te behandelen. De auteurs onderzoeken de effectiviteit van cognitieve gedragstherapie (CGT) in groep als aanvulling bij de gewone behandeling in de huisartsenpraktijk.

Werk is meestal goed voor de gezondheid en afwezigheid van werk meestal nadelig. Of de huisarts iemand met rugpijn al dan niet een attest van werkonbekwaamheid zal geven, hangt af van zijn opleiding, zijn kennis van evidence based medicine, zijn persoonlijke overtuiging, zijn beschikbare tijd en van de voorgeschiedenis van de patiënt. Hoe artsen uiteindelijk een dergelijke beslissing nemen, is nog onvoldoende gekend.

Voorkamerfibrilleren (VKF) is een frequente aandoening die vooral de oudere patiënt treft: de helft van de patiënten met VKF is ouder dan 75 jaar. Meestal neemt de huisarts de zorg op zich voor deze patiënten. De vorige NHG-Standaard (2003) wordt in Vlaanderen dikwijls als referentie gebruikt voor zowel de praktijk als het onderwijs. De tekst is helder, goed onderbouwd en zeer praktijkgericht.

Dit was veel erger dan een miskraam. In haar was een misvormd kind gegroeid dat geen hersenen had: anencefalie. De zwangerschap werd afgebroken: ‘niet-leefbaar kind’ had de gynaecoloog haar verzekerd.

Heeft de huisartsgeneeskunde nu werkelijk gescoord met de eerste zorgtrajecten en is de meerwaarde voor de betrokken patiënten duidelijk? Volstaan de condities om beter op bepaalde kwaliteitsindicatoren te scoren of is enkel het fundament gegoten voor een te kleine woning? In dit dubbel editoriaal wegen kritisch voorstander en redactielid, Geert Goderis, en kritisch tegenstander en hoofdredacteur, Marc Lemiengre, hun argumenten zorgvuldig tegen elkaar af.

De vier universitaire centra voor huisartsgeneeskunde zijn inmiddels uitgegroeid tot volwaardige academische onderzoekscentra. Heel wat collega’s verlenen er hun medewerking aan onderzoeksopdrachten. Willen zij het in de academische wereld waarmaken, dan moeten zij ook internationaal publiceren. Deze rubriek wil meer ruchtbaarheid geven aan het vaak uitstekende werk van onze collega-onderzoekers. In deze rubriek worden een reeks publicaties kort besproken. Publicaties die meer klinisch relevant zijn voor de huisartsenpraktijk, worden als vertaling in Huisarts Nu opgenomen.

Waarom werken artsen zo hard, waarom is er bij artsen zoveel inzet? De motieven zullen wel complex zijn, maar zowel bij huisartsen in opleiding als bij artsen met een lange staat van dienst is telkens opnieuw te voelen hoe betrokken ze zijn op hun patiënten, hoe verantwoordelijk ze zich voelen voor hun gezondheid en welzijn. Zelfs wanneer ze enkel nog wat comfort, pijnstilling of troost te bieden hebben. Die inzet, dit gevoel voor verantwoordelijkheid, die emotionele betrokkenheid is ook zinderend aanwezig in de verhalen die huisartsen onder elkaar vertellen over hun patiënten. Wellicht is dit...

Mantelzorg is voor fragiele ouderen onmisbaar. De meeste mantelzorgers zijn ook inwonend bij de zorgbehoevende en staan dus in voor een rond de klok permanentie van de zorg. Als huisarts zijn we vertrouwd met het fenomeen van twee oude bomen die samen nog net sterk genoeg zijn om overeind te blijven maar er mag niet veel gebeuren. Lastig, ontroerend (als liefde dan zolang kan duren dan zal het…), soms inspirerend, soms slopend, is de zorg die partners opnemen voor hun dementerende man of vrouw die door het proces langzaam iemand anders geworden is.

Deze familie kende ik al heel lang. Een neef was een goede vriend van mij en later bleek een tante van mij nog een tijd als meid gewerkt te hebben in het huishouden. Ze woonden in een, voor mij toen, imposant huis met een muziekkamer en een bibliotheek en veel burgerlijke stijfheid.