Minstens één op vijf mensen heeft chronische pijn; bij ouderen in woonzorgcentra loopt dit zelfs op tot 85%. Het is daarom één van de belangrijkste chronische aandoeningen in menselijk, maatschappelijk en economisch opzicht. Toch bestaan er zowel bij zorgverleners als leken veel meer mythen over pijn dan er bijvoorbeeld over diabetes bestaan en deze wil de auteur maar al te graag voor ons ‘ontzenuwen’.

In een tijdsperk waar er steeds meer aandacht is voor het genderspectrum en de genderidentiteit, hinkt de geneeskundewereld mateloos achterop. Enerzijds zijn we als artsen te weinig vertrouwd met de begrippen en concepten rond genderidentiteit en durven we hierover soms valse assumpties te maken. Anderzijds erkennen we de verschillen die er wel bestaan tussen de sekses te weinig in onze opleiding en dagelijkse praktijk.

Medische zorg voor vluchtelingen is in essentie niet anders dan de huisartsenzorg in de reguliere praktijk, maar zoals bij elke doelgroep kan het voorkomen van bepaalde aandoeningen verschillen. Eén van de grootste verschillen is het voorkomen van verschillende infectieziekten die in de huisartsenpraktijk minder frequent voorkomen, waaronder virale hepatitis, tuberculose en hiv.

De laatste decennia is de patiëntenpopulatie van de huisarts steeds diverser geworden, wat verschillende uitdagingen maar ook kansen met zich meebrengt. Interculturele verschillen maken het mogelijk om leerrijk en blikverruimend te zijn, maar leiden al te vaak tot bias, misverstanden en daardoor tot minder kwalitatieve zorg.

In ‘Patiënt Pedro’ zoekt mediafiguur Pedro Elias de confrontatie op met zijn hypochondrie. Zijn introductiezin liegt er niet om: “Het eerste wat ik doe wanneer ik ‘s ochtends wakker word, is voelen of mijn hart nog klopt.” Bijgestaan door zijn vrouw en zijn huisarts zoekt Pedro verschillende medische specialisaties op om zijn hypochondrie te ‘genezen’.

De laatste decennia is de patiëntenpopulatie van de huisarts steeds diverser geworden, wat verschillende uitdagingen maar ook kansen met zich meebrengt. Interculturele verschillen maken het mogelijk om leerrijk en blikverruimend te zijn, maar leiden al te vaak tot bias, misverstanden en daardoor tot minder kwalitatieve zorg.

Volgens een recent uitgevoerde enquête heeft ruim 20% van de Nederlandse zorgverleners onder de 35 jaar burn-outverschijnselen, in België is dit zelfs 4 op de 10. In een groepspraktijk met jonge huisartsen is er dus gemiddeld meer dan 1 op 3 kans heb om een overspannen jonge huisarts tegen te komen.

De commercialisering van de pil stond in de jaren 60 aan de basis van de seksuele revolutie én de emancipatie van de vrouw. Sindsdien is het arsenaal aan contraceptiemiddelen explosief uitgebreid, waardoor het als zorgverlener moeilijk kan zijn om uit de ‘anticonceptiesupermarkt’ de best aangepaste methode te kiezen.

Recent Amerikaans onderzoek toonde aan dat eenzaamheid meer bijdraagt aan vroegtijdig overlijden dan roken en obesitas. 43% van de Nederlandse bevolking gaf in 2016 aan eenzaam te zijn. Door de vergrijzing van de bevolking is eenzaamheid ook een toenemend probleem.

Op de vraag wie iemand is, wordt vaak met het beroep geantwoord. We beschouwen ons als het ware één met ons werk. Een job die aan onze competenties is aangepast, maakt zelfs dat we ons gezonder gaan voelen: zo gaan arbeid en gezondheid hand in hand.