Geen enkele zorgverlener zal tegenspreken dat persoonsgerichtheid een essentieel onderdeel is van kwalitatieve zorg. Maar de vanzelfsprekendheid en het feit dat we het woord soms te pas en te onpas gebruiken, maakt dat het steeds meer een ‘containerbegrip’ dreigt te worden.

Wat bedoelen we precies met persoonsgerichte zorg? En hoe brengen we het in de praktijk? We zijn er vaak van overtuigd dat we al aan persoonsgerichte zorg doen, maar is dat wel altijd zo? En kan dat altijd?