De vroegtijdige en intensieve respons op de COVID-19-epidemie door de Nieuw-Zeelandse overheid heeft een grote ziektelast door het virus voorkomen. Dit in contrast met vergelijkbare westerse landen die laattijdiger op een nationale lockdown zijn overgegaan.

Deze studie toont aan dat er een duidelijke nood is aan ondersteuning en begeleiding van zorgverleners in crisistijden. Door gepaste zorg aan te bieden, afgestemd op het niveau van mentaal welzijn van de zorgverleners, kan men adequaat te hulp schieten. Dit is essentieel aangezien dit virus een blijvende impact kan hebben op het mentale welzijn van de zorgverleners.

Patiënten met diabetes hebben een verhoogd risico op een ongunstig verloop van COVID maar ook op gezondheidsproblemen door uitstel van zorg. De huisarts is hier een essentiële schakel.

Een deel van de patiënten die COVID doormaakten, blijft langer ziek dan initieel verwacht. Wat is nodig om deze patiënten beter op te volgen?

Leeftijd en diabetes mellitus type 2 blijken significante voorspellers voor opname op intensieve zorgen én overlijden van patiënten met COVID-19. Bij vermoeden van COVID-19 zijn huisartsen goed geplaatst om met hen vroegtijdige zorgplanning te bespreken, zoals al dan niet kunstmatig beademen of een opname op intensieve zorgen. Hoe dan ook zijn de therapeutische opties op de reguliere verpleegafdelingen beperkt tot zuurstoftoediening en antibiotica.

De huidige voorzorgen in ziekenhuizen met afstand houden, gescheiden looproutes en consequent gebruik van persoonlijk beschermingsmateriaal maken de kans op besmetting tussen een zorgverlener en patiënt een pak kleiner. Een patiënt die in een ziekenhuis verblijft of deze instelling bezoekt voor onderzoek of behandeling, loopt geen reëel risico om daar COVID-19 op te lopen.

Deze aanslepende coronapandemie heeft niet enkel een impact op de fysieke en mentale gezondheid. Ook kent het een weerslag op de seksualiteitsbeleving, zowel bij koppels die onder hetzelfde dak wonen als voor mensen die single zijn of geen inwonende partner hebben.

Deze studie toont aan dat er een duidelijke nood is aan ondersteuning en begeleiding van zorgverleners in crisistijden. Door gepaste zorg aan te bieden, afgestemd op het niveau van mentaal welzijn van de zorgverleners, kan men adequaat te hulp schieten. Dit is essentieel aangezien dit virus een blijvende impact kan hebben op het mentale welzijn van de zorgverleners.

Zorgverleners die patiënten met COVID-19 behandelen, ervaren een minder goede slaapkwaliteit. Sociale steun verlaagt bij deze zorgverleners angst en stress, wat leidt tot een hogere eigen effectiviteit. Deze studie laat evenwel niet toe om causale relaties te leggen.

Namens de wachtposten en hun personeel in Vlaanderen reageerde Stefan Teughels, voorzitter Wachtposten Vlaanderen, op het interview met Ri De Ridder, voormalig directeur-generaal Dienst geneeskundige verzorging Riziv. Vooral de titel van dit interview zorgde voor controverse (zie Huisarts Nu 3, blz. 108-111).

Wat begon als een verontrustend verhaal uit China, heeft zich razendsnel verspreid en heeft ondertussen reeds maanden heel de wereld in de ban. De 2020 COVID-pandemie is een uitdaging voor de hele gezondheidszorg, maar treft zeker ook de ouderenzorg hard. Op het moment van het schrijven van dit artikel op 15 juni 2020 telt ons land 9661 overlijdens gelinkt aan deze COVID-uitbraak waarvan 4848 in woonzorgcentra (WZC’s).

Patiënten besmet met het nieuwe coronavirus (SARS-CoV-2) en lijdend aan COVID-19, worden empirisch behandeld met combinaties van geneesmiddelen waaronder oseltamivir. Voor deze aanpak is er nauwelijks evidentie gebaseerd op gerandomiseerd gecontroleerd onderzoek.

Na zijn pensionering als hoofd van de Dienst Geneeskundige Verzorging van het Riziv bleef Ri De Ridder niet bij de pakken zitten. Sinds vorig jaar is hij voorzitter van Dokters van de Wereld België. Ziet hij veranderingen in de gezondheidszorg door de coronacrisis?

De Spaanse griep stak een op de drie mensen wereldwijd aan. Op enkele maanden tijd maakte deze griep een einde aan het leven van 2,5 tot 5 procent van de wereldbevolking.

Handen wassen om de verspreiding van luchtweginfecties te voorkomen wordt sterk aangemoedigd, in het bijzonder tijdens de H1N1-pandemie. Het belang van handen wassen wordt nochtans in vraag gesteld en er is geen goed bewijs van gerandomiseerd onderzoek bij volwassenen in welvarende regio’s.