Dit boek is in de eerste plaats geschreven voor directies en personeel van bejaardentehuizen. Het geeft een fundamentele kijk op visie en beleid en een omschrijving van taken en inzichten.

Een twintigtal medewerkers van de Universiteit Heidelberg van het instituut voor psychologie, de psychosomatische kliniek, de heelkundige kliniek, de afdeling spraakfilosofie, dokters, verplegers, kinesitherapeuten en anderen hebben bij middel van een vragenlijst met niet minder dan 65 items aan het onderzoek meegewerkt.

BALINT legt in dit boek vooral de nadruk op de terughoudenheid van de analyticus. Hij mag niet te vroeg met directe duidingen in het verweerfront van de patiënt binnendringen.

Een groep specialisten van de universiteiten van Leuven en Utrecht heeft een fundamenteel basiswerkje samengesteld met de nieuwste gegevens over ijzermetabolisme.

Een ethicus, een huisarts, een advocaatgeneraal en drie filosofen, alle zes Nederlanders, bezinnen zich over het probleem euthanasie.

Gesprekken met 28 stomapatiënten vormen de hoofdbrok van het boek. Dat is boeiend, maar door het grote aantal wel wat eentonig.

Hoe ga ik als bejaarde om met mijn leeftijdgenoten ? Doe ik dat anders dan jonge collega's en waarin verschillen wij ? Het zijn vragen die ik me stel en waar ik een antwoord op moet vinden. Jongere collega 's vertrekken uiteraard met een andere bagage, die zij in hun opleiding meegekregen hebben. Zij hebben de inbreng van de menswetenschappen in hun curriculum ervaren, wat mijn generatie niet gekend heeft. Geneeskunde was in 1939 «guérir rarement, soulager parfois, consoler toujours».

Kanker is een zwaar geladen woord dat vooral bij de leek fantasieën oproept van aftakeling, verval, ondraaglijke pijnen en een onverbiddelijke fatale afloop. De arts legt in dat beeld wel wat meer nuanceringen maar staat meestal zelf toch ook nogal fatalistisch tegenover die diagnose.

Maurice, jongen, 't is uw beurt vandaag. Ge zijt een van de oude ratten van de W.V.V.H. en ik herinner me nog zeer goed hoe ge erbij zijt geraakt.

Het helpen van mensen in nood is een specifieke opdracht voor de huisarts. Zijn taak is voorzeker het genezingsproces zo mogelijk te bevorderen met gebruik van al de verworvenheden van de medische wetenschap, maar evenzeer moet heel zijn werk « patient-centered » zijn en aandacht wekken voor al de morele en psychische noden van de patiënt. Het ene is niet mogelijk zonder het andere.