Naast dagelijkse patiëntenzorg en de routine van de praktijkorganisatie zijn er voortdurend ontwikkelingen waar huisartsen ‘iets mee moeten’: nieuw wetenschappelijk onderzoek, richtlijnen en nascholing, extra IT-mogelijkheden, samenwerking in eerstelijnszones, de New Deal, enz. Hoe hiermee omgaan? Zin om te experimenteren met de nieuwe inzichten of toch eerder afwachten?

Kan kansarmoede een voldoende voorwaarde vormen voor een depressie? Die vraag bekruipt me wanneer de adviserend arts van de mutualiteit me vraagt om de reden van een langdurig ziekteverlof toe te lichten, gedocumenteerd met specialistische verslagen.

Er is een grote verandering bezig in de wereld van handicap. Waar de vorige eeuw de zorg voor mensen met een (verstandelijke) beperking vooral plaatsvond in aparte instellingen, vaak ver weg van de bewoonde wereld, is er meer een proces van de-institutionalisering en maatschappelijke inclusie. Dat uit zich in verschillende aspecten van transformatie, waarbij de grote ‘voorzieningen’ (‘instellingen’) nu kleinschalige woonprojecten opstarten.

De Wereldgezondheidsorganisatie schat dat 1 tot 3% van de bevolking een verstandelijke beperking heeft (met een IQ onder de 70). De helft van hen woont niet in een residentiële setting, maar maakt deel uit van onze leefgemeenschap.

Eenzaamheid ontstaat door schaarse contacten, zich niet verbonden voelen of door het missen van een hechte emotionele band. Het is een subjectieve ervaring terwijl sociale isolatie, het hebben van weinig of geen sociale relaties, objectief vastgesteld kan worden. Beide komen niet noodzakelijk samen voor.

Er is een verontrustende tendens van kinderen en jongeren die zich niet goed voelen met het geslacht waarmee ze geboren zijn. Door deze toenemende genderdysforie worden ook de wachtlijsten in genderklinieken steeds langer. Maar welke aanpak is bij deze jongeren ethisch en wetenschappelijk verantwoord?

In het begin van mijn carrière als huisarts was het erg duidelijk. Wie ziek is, kan niet werken en wie werkt, is niet ziek. Maar veertig jaar later is er geen scherpe scheidingslijn tussen ziek en gezond zijn, zeker als het gaat om psychische aandoeningen. En net die laatste groep ziekten belet de meeste personen om terug aan de slag te gaan.

Treffend bij dementie is hoe deze aandoening iemands persoonlijkheid langzaamaan wegveegt. De mens die we gekend hebben, verdwijnt, hoewel die op lucide momenten wel eens durft terug te komen. Maar uiteindelijk raakt iemand met dementie afgesloten van de buitenwereld: tijd en ruimte worden onbevattelijk, het eigen lichaam wordt als een ding en naasten worden vreemden.

Sinds 11 oktober 2023 kunnen ook apothekers vaccineren tegen griep en covid. Is dat een welkome ondersteuning of missen huisartsen zo een aantal patiënten? Twee huisartsen geven hun mening vanuit de praktijk.

In een niet zover verleden startte het griepprikseizoen vanaf eind augustus. Ouderen en patiënten met een chronische conditie kregen tijdens hun routinecontrole een voorschrift mee voor het influenzavaccin. Dat gingen zij trouw ophalen bij de apotheek, dan zorgvuldig bewaren in de koelkast om bij een volgend bezoek aan de dokter uit de handtas te toveren. Een vlotte en eenvoudige procedure, waar ook de dokter rustig van wordt. Dat blijkt uit de getuigenis van collega Lut De Deken, die op blz. 206 beschrijft hoe de griepprik een mooie gelegenheid was om in een gemoedelijke sfeer het medisch...