De implementatie van de aanbevelingen moet ertoe leiden dat China’s hospitalocentristisch zorgsysteem evolueert naar een geïntegreerd systeem, gebaseerd op een sterke eerste lijn.

Op 9 december 2014 lanceerden de Vlaamse professoren Huisartsgeneeskunde ‘Together we change’, een document dat de ambitie heeft om de conceptuele basis te zijn voor een overleg met alle actoren in de eerste lijn, in de brede gezondheids- en welzijnszorg en het beleid, met het oog op actie en verandering. Het document wordt door Domus Medica als basis voor gesprek gezien.

Een sociaal rechtvaardige keuze? Het debat over de wijze van betaling in de gezondheidszorg is volop aan de gang. De wijkgezondheidscentra hebben al meer dan dertig jaar ervaring met het forfaitaire betalingssysteem. Hoe is dit systeem intussen geëvolueerd en welke mogelijkheden biedt het voor toekomstige eerstelijnsteams?

Om toekomstige initiatieven voor ondersteuning van zelfzorg te kunnen verbeteren is het belangrijk om naast de ervaringen van deelnemende artsen ook de visie van niet of minder deelnemende artsen te kennen. Dit onderzoek gaat na welke belemmeringen deze groep van huisartsen ziet bij een verwijzing van patiënten met diabetes naar het regionale educatieprogramma.

Hoe kan de huisarts schipperen tussen de ziektegeoriënteerde richtlijnen en de ruimere wensen van de patiënten met multimorbiditeit? In de James Mackenzie Lecture, gehouden in Londen op 18 november 2011, gaat prof. J. De Maeseneer na hoe de huisarts op de toenemende multimorbiditeit kan inspelen. Cruciaal hierin is de verschuiving naar doelgeoriënteerde zorg, waarbij de patiënt zelf bepaalt welke doelstellingen in zijn specifieke levenssituatie primeren.

Volgens de Belgische overheid is er 1 huisarts per 1100 inwoners nodig om een goede gezondheidszorg te garanderen. In 2009 kwamen we al aardig dicht tegen deze ondergrens met een huisartsendichtheid in België van 1,2 dokters per 1100 inwoners. Aan de basis van de dalende huisartsendichtheid ligt een tweeledig probleem: de dalende attractiviteit van de discipline huisartsgeneeskunde en de leeftijdsstructuur van de huidige, actieve huisartsenpopulatie.

Interventies gebaseerd op de componenten van het Chronic Care Model leiden tot een betere kwaliteit van de diabeteszorg. Dit blijkt ook uit dit onderzoek, maar er was nog ruimte voor verbetering, vooral wat de screening naar complicaties betreft.

Chronische aandoeningen zullen een volgehouden inspanning vragen gedurende vele decennia. Een horizontale, geïntegreerde en doelgerichte eerstelijnszorg waarin de zieke en niet de ziekte centraal staat, biedt het beste toekomstperspectief.

In de onderhandelingen voor een toekomstige Vlaamse regering stond ook een Vlaamse hospitalisatieverzekering op de agenda (en dit is ook opgenomen in de Vlaamse Regeringsverklaring). Allerlei actoren zoals ziekenfondsen en privéverzekeringsmaatschappijen hebben er zich al positief over uitgelaten. Maar is dit wel zinvol?

Wat is de betekenis van de huisarts op maatschappelijk vlak? Na enkele jaren ondergedompeld te zijn in evidence-based medicine komt opnieuw de maatschappelijke relevantie van de huisarts naar voor. Aandacht voor de context van de patiënt en continue zorg zijn minstens zo belangrijk als de medische parameters van een ziekte. In navolging van dr. Frans Huygen, grondlegger van de gezinsgeneeskunde, gaat prof. dr. Jan De Maeseneer in deze voordracht na op welke vlakken de huisarts kan bijdragen tot een toekomstgericht en toegankelijk gezondheidszorgsysteem.