Namens de wachtposten en hun personeel in Vlaanderen reageerde Stefan Teughels, voorzitter Wachtposten Vlaanderen, op het interview met Ri De Ridder, voormalig directeur-generaal Dienst geneeskundige verzorging Riziv. Vooral de titel van dit interview zorgde voor controverse (zie Huisarts Nu 3, blz. 108-111).

In een opiniestuk van kinesitherapeut Nicole Timmerman kon u lezen in welke gevallen de patiënt rechtstreeks naar de kinesitherapeut zou kunnen gaan (Huisarts Nu 2019;48:283). Maar is deze directe toegang in de praktijk haalbaar?

Moet de abortustermijn versoepeld worden van 12 naar 18 weken zwangerschap? Voor de meest kwetsbare groep vrouwen zou dit de nazorg kunnen verbeteren.

Meer kennis over de werking van de psychotherapeuten zou huisartsen kunnen aanzetten meer te verwijzen. Een kennismaking via de kringen of LOK-groepen kan hierin een eerste stap zijn.

De ‘Compassionate Cities’ willen weg van de individuele aanpak om met rouw en verlies om te gaan. Deze steden, gemeenten of gemeenschappen organiseren lokale opvang voor inwoners die het wat moeilijker hebben. Hoe kunnen huisartsen en eerstelijnszones hierin mee ondersteunen?

De epidemie van het coronavirus houdt het land in zijn ban. We staan machteloos op het individuele vlak: geen geneesmiddel en geen vaccin. Dan blijft er niets anders over dan beschermende maatregelen te nemen om de verspreiding zoveel mogelijk tegen te gaan, in de hoop dat de meest kwetsbare personen behoed worden voor een infectie. Hopelijk kunnen velen de dans ontspringen om na het uitdoven van de epidemie terug de gewone draad van het leven op te nemen.

Tot nu toe is de behandeling van griep erg rechtlijnig: personen met een zwakke gezondheid vaccineren vooraleer het griepseizoen zich aandient en de anderen met Nieuwjaar een goede gezondheid toewensen.

Het begin van de lockdown voelde even als wittebroodsweken. Plots waren telefonische contacten (eindelijk) een volwaardige medische handeling, met de zegen van de Orde van Artsen en terugbetaling via het Riziv. De telefonische selecte van patiënten zorgde voor een veel rustiger verloop van raadplegingen, wat een relaxte meevaller was voor de gemoedsrust van de arts. De meeste patiënten begrepen ook dat zomaar bij de praktijk binnenwippen niet meer aan de orde was. Dat alles maakte ons professioneel leven rustiger en soms te rustig...

De coronaperikelen zijn nog steeds merkbaar in de praktijk. Het jojobeleid, met op- en neergaande verstrengingen en versoepelingen, vormt geen stevige bodem voor de zorgcontinuïteit in de eerste lijn.

Sommige ziekten krijgen voortdurend nieuwe namen. Denk aan de benamingen venerische ziekten en geslachtsziekten die via een tussenstadium van genito-urinaire aandoeningen overgingen in seksueel overdraagbare aandoeningen of soa’s. Het blijven beklijvende infectieziekten die nooit zullen verdwijnen. Want als we daarin lukken, vervalt ook de seksuele overdracht van ‘het leven’, dat zonder onbeschermde seks ten dode is opgeschreven.