Overal in Vlaanderen ontstaan lokale samenwerkingsinitiatieven tussen huisartsen onderling, maar ook met andere beroepsgroepen uit de eerste en tweede lijn. Stilaan komen artsen tot het besef dat de medische entourage van de patiënt optimaal moet worden benut. Hieronder volgen vier concrete voorbeelden van multidisciplinaire samenwerkingsprojecten: hoe zijn ze ontstaan, welke werkmethode hanteren ze, wat beogen zij op lange termijn en vooral, wat kunnen wij eruit leren?

Zelfs met de beste voornemens en de meest duidelijke afspraken zorgen kleine dingen des levens vaak voor een groeiend gevoel van onvrede in de samenwerking. Uit angst om de andere te kwesten of de samenwerking schade toe te brengen, zwijgen we en laten we de zaken op hun beloop. Dergelijke knelpunten moeten toch snel worden aangepakt, wil men de samenwerking niet in het gedrang brengen. Het regelmatig inlassen van intervisiemomenten, bij voorkeur met een externe begeleider, zorgt ervoor dat de fundamenten van de samenwerking worden versterkt.

Multiprofessionaliteit wordt in de toekomst één van de belangrijkste aspecten in de gezondheidszorg. In complexe patiëntsituaties, zoals in de thuiszorg, kan multiprofessioneel overleg immers oplossingen bieden. Multiprofessionaliteit betekent ook complementariteit in de hulpverlening. Om een zorg te verlenen die beter is afgestemd op alle noden van de patiënt, is dit een belangrijke voorwaarde. Vaak klagen patiënten over de zorgverlening. De verschillende in het proces betrokken beroepsgroepen spreken onvoldoende elkaars taal, waardoor de patiënt een gebrek aan continuïteit ervaart.

Beslissen om de stap naar samenwerking te zetten is één ding, maar hoe begin je er nu aan? Dit tienstappenplan is het resultaat van groepsgesprekken, enquêtes, opleidingen en vroeger onderzoek over samenwerking en vormt een praktisch instrument voor de huisarts die wil samenwerken. Naast de beschrijving van de verschillende te volgen procedures, geeft dit stappenplan ook tips voor een betere realisatie van de doelstellingen.

Is samenwerking een thema dat huisartsen echt bezighoudt? Hoe denken zij erover en welke maatregelen moet de overheid nemen om samenwerking voor hen aantrekkelijk te maken? Via brainstormingsessies werd nagegaan wat er bij huisartsen in het veld leeft. Naast de vele drempels benadrukten de in ons onderzoek betrokken huisartsen dat zij wel bereid zijn de stap naar samenwerking te zetten. Maar met alleen een positieve ingesteldheid van de huisarts komt men er echter niet. Ook de overheid draagt een zeer grote verantwoordelijkheid wil samenwerking ingang vinden bij de beroepsgroep in de eerste...

Eén van de belangrijkste verschuivingen die zich in de komende jaren binnen de huisartsengeneeskunde zal voltrekken, is de grootse en fundamentele 'Operatie Verruiming'. Het komt erop neer dat we de centrale focus op het vertrouwensvolle arts-patiëntcontact, het eigenlijke kenmerk en kwaliteitslabel van ons vak, moeten bewaren maar tegelijk ook overstijgen.

De groepspraktijk in Vlaanderen is nog steeds in grote mate een familieaangelegenheid. Uit een enquête, die op vraag van het ministerie van Volksgezondheid werd gehouden, blijkt dat 43% van de groepsleden een partner- of familierelatie met een ander lid uit de praktijk heeft. Er zijn wel indicaties dat daarin verandering komt: de groepspraktijken zonder familie- of partnerrelaties zijn immers jonger dan deze mét. Groepspraktijken in Vlaanderen zijn ook een vrouwenzaak: in de groepspraktijken is 40% vrouw terwijl dat 'slechts' 26% is in de totale huisartsenpopulatie. Dé groepspraktijk in...

Bij een hartstilstand is een snelle interventie van een Medische UrgentieGroep (MUG) vaak de enige kans op overleving voor de patiënt. Uit onderzoek blijkt dat de huisarts echter laattijdig of zelfs helemaal niet deze MUG inroept. Wat zijn hiervan de oorzaken en hoe kan de samenwerking tussen huisartsen, hulpcentra 100 en MUG’s beter verlopen? In een volgend artikel gaat P. Verdonck dieper in op de taken van de huisarts bij dringende medische hulpverlening. In hoeverre moet de huisarts zich op dit gebied engageren ?

Wat is het medisch schooltoezicht? Onder wiens bevoegdheid staat het? Welke taken moet het medisch schooltoezicht uitvoeren? Zijn er verschillen met het PMS? Deze en andere vragen worden vaak door huisartsen gesteld. Nochtans is het noodzakelijk dat schoolarts en huisarts elkaar beter leren kennen. Alleen hun samenwerking kan immers een goede preventieve jeugdgezondheidszorg garanderen.

Gecoördineerde thuisgezondheidszorg heeft aan belang gewonnen. De waarde van de samenwerking op zich is immers hoger dan de som van de individuele waarden van elke hulpverlener. Die samenwerking houdt overleg met verschillende disciplines, met familie en patiënt, en regelmatige teamvergaderingen in. Zo is een patiëntgerichte benadering mogelijk waarbij naast een toename van de kwaliteit van de thuisgezondheidzorg de tevredenheid bij patiënt en hulpverleners groter wordt. Ook voor de huisarts biedt interdisciplinair overleg een meerwaarde... Het artikel wordt afgerond met enkele kritische...