Richtlijnen worden ontwikkeld om niet-wetenschappelijk onderbouwde variatie in de zorg te verminderen. Richtlijnen voor de behandeling van infecties zouden clinici moeten helpen om antibiotica voor te schrijven aan die personen die er het meeste baat bij hebben en om meer eerstekeuzeantibiotica voor te schrijven in de hoop dat dit zou leiden tot betere zorg en minder risico's voor de patiënt, en de inperking van antibioticaresistentie.

Dit nummer van Huisarts Nu geeft een beeld van de e-world bij de Vlaamse huisarts. Het leven zoals het is: schone schijn, harde werkelijkheid en hoop op een e-toekomst.

Zorg moet menswaardig zijn en rekening houden met de verschillende dimensies van de persoon: er is lichamelijke zorg, maar ook psychische, relationele, sociale en zelfs spirituele zorg. Vanuit deze verschillende dimensies kan de hulpverlener waardigheidsondersteunende zorg bieden.

De huisarts bevindt zich in de beste positie om een duiker te keuren, omdat hij het best de medische antecedenten van de patiënt kent en met zijn patiënt meestal een vertrouwensrelatie heeft. Er is echter onvoldoende opleiding of hulp opdat de keuring op een goede manier zou verlopen.

Kennisoverdracht volstaat meestal niet om beweging bij patiënten te promoten. Artsen moeten rekening houden met (het gebrek aan) motivatie van de patiënt en deze begeleiden in het proces van gedragsverandering zonder confrontatie. Het concept van 10 000 stappen en het gebruik van de stappenteller kunnen hierbij ondersteunend werken.

Polyfarmacie komt vaak voor bij bejaarden en geeft een verhoogd risico op nevenwerkingen, interacties tussen geneesmiddelen en verminderde therapietrouw. Deze kwalitatieve studie brengt de percepties van 65 huisartsen over polyfarmacie in kaart en gaat na hoe ze hun rol zien in het optimaliseren van de medicatie voor hun bejaarde patiënten.

Hebben allochtone bejaarden nood aan een gespecialiseerde gezondheidszorg, afgestemd op hun specifieke behoeften? Dit vormde het uitgangspunt van een focusgroepenonderzoek in Genk. Het grootste verschilpunt met de autochtone bevolking waren de opvattingen over wie de zorg voor ouderen op zich moet nemen: de kinderen, het rusthuis of de thuiszorg.

Ook in ons land is er dringend nood aan structurele aandacht voor gelijkwaardige zorg voor patiënten uit etnisch culturele minderheden. Z owel op individueel en organisatorisch niveau als op maatschappelijk en beleidsniveau kan een verhoogde aandacht voor diversiteit tot een efficiëntere en meer gelijkwaardige zorg leiden.

Als Turks meisje huisartsgeneeskunde studeren en daarna ook als huisarts aan de slag gaan, is niet vanzelfsprekend. Een allochtone huisarts trekt vooral ‘vreemde’ patiënten aan; de autochtone bevolking blijft vaak weg of komt alleen als ze geen andere keuze heeft.

Moet de huisarts zijn patiënten motiveren om naast niet roken, gezond eten, veilige seks, weinig alcohol, mindfull gezond ook nog eens elke dag 10 000 stappen te zetten en dit zorgvuldig te registreren via een stappenteller? Of is dit net de ultieme disciplinering, opgelegd door een uitgekiende maar onzichtbare en onbenoemde biopolitiek?